Definify.com

Definition 2024

διώκω

Ancient Greek

(4th AD Koine) IPA^(key): /ðióko/

(10th AD Byzantine) IPA^(key): /ðióko/

(15th AD Constantinopolitan) IPA^(key): /ðióko/

Verb

διώκω • ‎(diṓkō)

to make to run, set in quick motion
1. to pursue a person, to chase, hunt
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 22.199
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 5.223
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 21.602
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 18.8
  1. to be a follower of a person, attach oneself to
    - 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Memorabilia 2.8.6
    - 366 BCE – 348 BCE, Plato, Theaetetus 168.A
2. to pursue an object, seek after
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 17.75
  - 497 BCE – 405 BCE, Sophocles, Ajax 997
  - 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 2.63
  - 428 BCE – 347 BCE, Plato, Phaedrus 251.A
  - 380 BCE, Plato, Gorgias 480.C
  - 4th century BC, Eubulus, Nannion 1.8
  - 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Metaphysics 3.5.15
  - 371 BCE – 287 BCE, Theophrastus, Enquiry into Plants 1.4.2
  - 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, First Philippic 39
  - 341 BCE, Demosthenes, Fourth Philippic 21
  - 60 BCE – 7 BCE, Dionysius of Halicarnassus, Roman Antiquities 1.87
3. to pursue an argument, to describe
  - 360 BCE, Plato, The Sophist 251.A
  - 522 BCE – 443 BCE, Pindar, Isthmian Ode 4.6
  - 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Memorabilia 2.1.34
to drive or chase away
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 18.409
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 9.77
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 5.92.5
- 423 BCE, Euripides, The Suppliants 156
to drive, impel, speed
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 5.332
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 12.182
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 13.162
- 458 BCE, Aeschylus, The Eumenides 403
1. (seemingly intransitive) to drive, drive on, gallop, speed, run
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 23.344
  - 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 23.424
  - 467 BCE, Aeschylus, Seven Against Thebes 91
  - 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Anabasis 7.2.20
2. to urge, impel
  - 522 BCE – 443 BCE, Pindar, Isthmian Ode 8.73
  - 522 BCE – 443 BCE, Pindar, Nemean Ode 5.44
  - 497 BCE – 405 BCE, Sophocles, Electra 871
(law) to prosecute, bring an action against
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 6.82
- 458 BCE, Aeschylus, The Eumenides 583
- 330 BCE, Demosthenes, On the Crown 59
- 480 BCE – 411 BCE, Antiphon of Rhamnus, First Tetralogy 1.5
- 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, Against Neaera 69
- 390 BCE – 322 BCE, Hyperides, In Defence of Euxenippus 24
- 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Apology 21
- 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Hellenica 7.3.6
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 6.104
- 424 BCE, Aristophanes, The Knights 368
- 440 BCE – 390 BCE, Andocides, On the Mysteries 22
- 399 BCE, Plato, Euthyphro 15.D
- 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, Against Aphobus 3 13
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 6.136
- 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, Against Conon 41
- 408 BCE, Euripides, Orestes 1534
- 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Politics 2.8.20
- 445 BCE – 380 BCE, Lysias, Against Diogeiton 2
- 95 CE – 165 CE, Appian, Civil Wars 4.50
- 480 BCE – 411 BCE, Antiphon of Rhamnus, First Tetralogy 1.5
- 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Apology 21
- 446 BCE – 386 BCE, Aristophanes, The Acharnians 698
to persecute
- 50 CE – 100 CE, The Gospel of John 5.16
- 70 CE – 110 CE, The Gospel of Matthew 5.10

Inflection

Present: διώκω, διώκομαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διώκω	διώκεις	διώκει	διώκετον	διώκετον	διώκομεν	διώκετε	διώκουσῐ(ν)
	subjunctive	διώκω	διώκῃς	διώκῃ	διώκητον	διώκητον	διώκωμεν	διώκητε	διώκωσῐ(ν)
	optative	διώκοιμῐ	διώκοις	διώκοι	διώκοιτον	διωκοίτην	διώκοιμεν	διώκοιτε	διώκοιεν
	imperative		δίωκε	διωκέτω	διώκετον	διωκέτων		διώκετε	διωκόντων
middle/ passive	indicative	διώκομαι	διώκει/ διώκῃ	διώκεται	διώκεσθον	διώκεσθον	διωκόμεθᾰ	διώκεσθε	διώκονται
	subjunctive	διώκωμαι	διώκῃ	διώκηται	διώκησθον	διώκησθον	διωκώμεθᾰ	διώκησθε	διώκωνται
	optative	διωκοίμην	διώκοιο	διώκοιτο	διώκοισθον	διωκοίσθην	διωκοίμεθᾰ	διώκοισθε	διώκοιντο
	imperative		διώκου	διωκέσθω	διώκεσθον	διωκέσθων		διώκεσθε	διωκέσθων
		active				middle/passive
infinitive		διώκειν				διώκεσθαι
participle		διώκων , διώκουσᾰ , δίωκον				διωκόμενος , διωκομένη , διωκόμενον

Future: διώξω, διώξομαι, διωχθήσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	διώξω	διώξεις	διώξει	διώξετον	διώξετον	διώξομεν	διώξετε	διώξουσῐ(ν)
active	optative	διώξοιμῐ	διώξοις	διώξοι	διώξοιτον	διωξοίτην	διώξοιμεν	διώξοιτε	διώξοιεν
middle	indicative	διώξομαι	διώξει/ διώξῃ	διώξεται	διώξεσθον	διώξεσθον	διωξόμεθᾰ	διώξεσθε	διώξονται
middle	optative	διωξοίμην	διώξοιο	διώξοιτο	διώξοισθον	διωξοίσθην	διωξοίμεθᾰ	διώξοισθε	διώξοιντο
passive	indicative	διωχθήσομαι	διωχθήσει/ διωχθήσῃ	διωχθήσεται	διωχθήσεσθον	διωχθήσεσθον	διωχθησόμεθᾰ	διωχθήσεσθε	διωχθήσονται
passive	optative	διωχθησοίμην	διωχθήσοιο	διωχθήσοιτο	διωχθήσοισθον	διωχθησοίσθην	διωχθησοίμεθᾰ	διωχθήσοισθε	διωχθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		διώξειν			διώξεσθαι		διωχθήσεσθαι
participle		διώξων , διώξουσᾰ , δίωξον			διωξόμενος , διωξομένη , διωξόμενον		διωχθησόμενος , διωχθησομένη , διωχθησόμενον

Aorist: ἐδίωξα, ἐδιωξάμην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδίωξα	ἐδίωξας	ἐδίωξε	ἐδιώξατον	ἐδιωξάτην	ἐδιώξαμεν	ἐδιώξατε	ἐδίωξαν
	subjunctive	διώξω	διώξῃς	διώξῃ	διώξητον	διώξητον	διώξωμεν	διώξητε	διώξωσῐ(ν)
	optative	διώξαιμῐ	διώξαις/ διώξειας	διώξαι/ διώξειε	διώξαιτον	διωξαίτην	διώξαιμεν	διώξαιτε	διώξαιεν/ διώξειαν
	imperative		δίωξον	διωξάτω	διώξατον	διωξάτων		διώξατε	διωξάντων
middle	indicative	ἐδιωξάμην	ἐδιώξω	ἐδιώξατο	ἐδιώξασθον	ἐδιωξάσθην	ἐδιωξάμεθα	ἐδιώξασθε	ἐδιώξαντο
	subjunctive	διώξωμαι	διώξῃ	διώξηται	διώξησθον	διώξησθον	διωξώμεθα	διώξησθε	διώξωνται
	optative	διωξαίμην	διώξαιο	διώξαιτο	διώξαισθον	διωξαίσθην	διωξαίμεθα	διώξαισθε	διώξαιντο
	imperative		δίωξαι	διωξάσθω	διώξασθον	διωξάσθων		διώξασθε	διωξάσθων
		active				middle
infinitive		δίωξαι				διώξασθαι
participle	m	διώξᾱς				διωξάμενος
	f	διώξᾱσα				διωξαμένη
	n	δίωξαν				διωξάμενον

Aorist: ἐδιώκαθον, ἐδιωκαθόμην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδιώκαθον	ἐδιώκαθες	ἐδιώκαθε	ἐδιωκάθετον	ἐδιωκαθέτην	ἐδιωκάθομεν	ἐδιωκάθετε	ἐδιώκαθον
	subjunctive	διωκάθω	διωκάθῃς	διωκάθῃ	διωκάθητον	διωκάθητον	διωκάθωμεν	διωκάθητε	διωκάθωσῐ(ν)
	optative	διωκάθοιμῐ	διωκάθοις	διωκάθοι	διωκάθοιτον	διωκαθοίτην	διωκάθοιμεν	διωκάθοιτε	διωκάθοιεν
	imperative		διώκαθε	διωκαθέτω	διωκάθετον	διωκαθέτων		διωκάθετε	διωκαθόντων
middle	indicative	ἐδιωκαθόμην	ἐδιωκάθου	ἐδιωκάθετο	ἐδιωκάθεσθον	ἐδιωκαθέσθην	ἐδιωκαθόμεθᾰ	ἐδιωκάθεσθε	ἐδιωκάθοντο
	subjunctive	διωκάθωμαι	διωκάθῃ	διωκάθηται	διωκάθησθον	διωκάθησθον	διωκαθώμεθᾰ	διωκάθησθε	διωκάθωνται
	optative	διωκαθοίμην	διωκάθοιο	διωκάθοιτο	διωκάθοισθον	διωκαθοίσθην	διωκαθοίμεθᾰ	διωκάθοισθε	διωκάθοιντο
	imperative		διωκαθοῦ	διωκαθέσθω	διωκάθεσθον	διωκαθέσθων		διωκάθεσθε	διωκαθέσθων
		active				middle
infinitive		διωκαθεῖν				διωκαθέσθαι
participle	m	διωκαθών				διωκαθόμενος
	f	διωκαθοῦσᾰ				διωκαθομένη
	n	διωκαθόν				διωκαθόμενον

Perfect: δεδίωχᾰ, δεδίωγμαι

number		singular			dual		plural
perfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δεδίωχᾰ	δεδίωχᾰς	δεδίωχε	δεδιώχᾰτον	δεδιώχᾰτον	δεδιώχᾰμεν	δεδιώχᾰτε	δεδίωχᾱσῐ(ν)
	subjunctive	δεδιωχὼς ὦ/ δεδιώχω	δεδιωχὼς ᾖς/ δεδιώχῃς	δεδιωχὼς ᾖ/ δεδιώχῃ	δεδιωχότε ἦτον/ δεδιώχητον	δεδιωχότε ἦτον/ δεδιώχητον	δεδιωχότες ὦμεν/ δεδιώχωμεν	δεδιωχότες ἦτε/ δεδιώχητε	δεδιωχότες ὦσῐ(ν)/ δεδιώχωσῐ(ν)
	optative	δεδιωχὼς εἴην/ δεδιώχοιμῐ/ δεδιωχοίην	δεδιωχὼς εἴης/ δεδιώχοις/ δεδιωχοίης	δεδιωχὼς εἴη/ δεδιώχοι/ δεδιωχοίη	δεδιωχότε εἴητον/ δεδιωχότε εἶτον/ δεδιώχοιτον	δεδιωχὀτε εἰήτην/ δεδιωχότε εἴτην/ δεδιωχοίτην	δεδιωχότες εἴημεν/ δεδιωχότες εἶμεν/ δεδιώχοιμεν	δεδιωχότες εἴητε/ δεδιωχότες εἶτε/ δεδιώχοιτε	δεδιωχότες εἴησᾰν/ δεδιωχότε εἶεν/ δεδιώχοιεν
	imperative		δεδιωχὼς ἴσθῐ	δεδιωχὼς ἔστω	δεδιωχότε ἔστον	δεδιωχότε ἔστων		δεδιωχότες ἔστε	δεδιωχόντες ὄντων
middle/ passive	indicative	δεδίωγμαι	δεδίωξαι	δεδίωκται	δεδίωχθον	δεδίωχθον	δεδιώγμεθᾰ	δεδίωχθε	δεδιωγμένοι εἰσί
	subjunctive	δεδιωγμένος ὦ	δεδιωγμένος ᾖς	δεδιωγμένος ᾖ	δεδιωγμένω ἦτον	δεδιωγμένω ἦτον	δεδιωγμένοι ὦμεν	δεδιωγμένοι ἦτε	δεδιωγμένοι ὦσῐ
	optative	δεδιωγμένος εἴην	δεδιωγμένος εἴης	δεδιωγμένος εἴη	δεδιωγμένοι εἴητον/ δεδιωγμένοι εἶτον	δεδιωγμένω εἰήτην/ δεδιωγμένω εἴτην	δεδιωγμένοι εἴημεν/ δεδιωγμένοι εἶμεν	δεδιωγμένοι εἴητε/ δεδιωγμένοι εἶτε	δεδιωγμένοι εἴησᾰν/ δεδιωγμένοι εἶεν
	imperative		δεδίωξο	δεδιώχθω	δεδίωχθον	δεδιώχθων		δεδίωχθε	δεδιώχθων
		active				middle/passive
infinitive		δεδιωχέναι				δεδιώχθαι
participle		δεδιωχώς , δεδιωχυῖα , δεδιωχός				δεδιωγμένος , δεδιωγμένη , δεδιωγμένον

References

διώκω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
διώκω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
διώκω in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
«διώκω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
«διώκω» in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
διώκω in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
“G1377”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979

Greek

Verb

διώκω • ‎(dióko) ‎(simple past δίωξα, passive form διώκομαι)

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.

Definify.com

Definition 2024

διώκω

διώκω

Ancient Greek

Verb

Inflection

References

Greek

Verb

Conjugation

See also

Etymology

Pronunciation

Similar Results