Definify.com

Definition 2024

ἀγνοέω

Ancient Greek

Alternative forms

ἀγνοιέω ‎(agnoiéō) Epic

Verb

ἀγνοέω • ‎(agnoéō)

(transitive, intransitive) To not perceive or recognize, to not know, to fail to understand, to be ignorant, to forget.
(transitive, intransitive, litotes, with negative) To not be ignorant, to know well
(intransitive) To sin or act unethically out of ignorance.

Inflection

Present: ἀγνοέω, ἀγνοέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀγνοέω	ἀγνοέεις	ἀγνοέει	ἀγνοέετον	ἀγνοέετον	ἀγνοέομεν	ἀγνοέετε	ἀγνοέουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀγνοέω	ἀγνοέῃς	ἀγνοέῃ	ἀγνοέητον	ἀγνοέητον	ἀγνοέωμεν	ἀγνοέητε	ἀγνοέωσῐ(ν)
	optative	ἀγνοέοιμῐ	ἀγνοέοις	ἀγνοέοι	ἀγνοέοιτον	ἀγνοεοίτην	ἀγνοέοιμεν	ἀγνοέοιτε	ἀγνοέοιεν
	imperative		ἀγνόεε	ἀγνοεέτω	ἀγνοέετον	ἀγνοεέτων		ἀγνοέετε	ἀγνοεόντων
middle/ passive	indicative	ἀγνοέομαι	ἀγνοέῃ, ἀγνοέει	ἀγνοέεται	ἀγνοέεσθον	ἀγνοέεσθον	ἀγνοεόμεθᾰ	ἀγνοέεσθε	ἀγνοέονται
	subjunctive	ἀγνοέωμαι	ἀγνοέῃ	ἀγνοέηται	ἀγνοέησθον	ἀγνοέησθον	ἀγνοεώμεθᾰ	ἀγνοέησθε	ἀγνοέωνται
	optative	ἀγνοεοίμην	ἀγνοέοιο	ἀγνοέοιτο	ἀγνοέοισθον	ἀγνοεοίσθην	ἀγνοεοίμεθᾰ	ἀγνοέοισθε	ἀγνοέοιντο
	imperative		ἀγνοέου	ἀγνοεέσθω	ἀγνοέεσθον	ἀγνοεέσθων		ἀγνοέεσθε	ἀγνοεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀγνοέειν				ἀγνοέεσθαι
participle	m	ἀγνοέων				ἀγνοεόμενος
	f	ἀγνοέουσᾰ				ἀγνοεομένη
	n	ἀγνοέον				ἀγνοεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ἀγνοῶ, ἀγνοοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀγνοῶ	ἀγνοεῖς	ἀγνοεῖ	ἀγνοεῖτον	ἀγνοεῖτον	ἀγνοοῦμεν	ἀγνοεῖτε	ἀγνοοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἀγνοῶ	ἀγνοῇς	ἀγνοῇ	ἀγνοῆτον	ἀγνοῆτον	ἀγνοῶμεν	ἀγνοῆτε	ἀγνοῶσῐ(ν)
	optative	ἀγνοοίην, ἀγνοοῖμῐ	ἀγνοοίης, ἀγνοοῖς	ἀγνοοίη, ἀγνοοῖ	ἀγνοοῖτον, ἀγνοοίητον	ἀγνοοίτην, ἀγνοοιήτην	ἀγνοοῖμεν, ἀγνοοίημεν	ἀγνοοῖτε, ἀγνοοίητε	ἀγνοοῖεν, ἀγνοοίησᾰν
	imperative		ἀγνόει	ἀγνοείτω	ἀγνοεῖτον	ἀγνοείτων		ἀγνοεῖτε	ἀγνοούντων
middle/ passive	indicative	ἀγνοοῦμαι	ἀγνοεῖ, ἀγνοῇ	ἀγνοεῖται	ἀγνοεῖσθον	ἀγνοεῖσθον	ἀγνοούμεθᾰ	ἀγνοεῖσθε	ἀγνοοῦνται
	subjunctive	ἀγνοῶμαι	ἀγνοῇ	ἀγνοῆται	ἀγνοῆσθον	ἀγνοῆσθον	ἀγνοώμεθᾰ	ἀγνοῆσθε	ἀγνοῶνται
	optative	ἀγνοοίμην	ἀγνοοῖο	ἀγνοοῖτο	ἀγνοοῖσθον	ἀγνοοίσθην	ἀγνοοίμεθᾰ	ἀγνοοῖσθε	ἀγνοοῖντο
	imperative		ἀγνοοῦ	ἀγνοείσθω	ἀγνοεῖσθον	ἀγνοείσθων		ἀγνοεῖσθε	ἀγνοείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀγνοεῖν				ἀγνοεῖσθαι
participle	m	ἀγνοῶν				ἀγνοούμενος
	f	ἀγνοοῦσᾰ				ἀγνοουμένη
	n	ἀγνοοῦν				ἀγνοούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ἀγνοιέω, ἀγνοιέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀγνοιέω	ἀγνοιέεις	ἀγνοιέει	ἀγνοιέετον	ἀγνοιέετον	ἀγνοιέομεν	ἀγνοιέετε	ἀγνοιέουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀγνοιέω(μῐ)	ἀγνοιέῃσ(θᾰ)	ἀγνοιέῃ(σῐ)	ἀγνοιέητον	ἀγνοιέητον	ἀγνοιέωμεν	ἀγνοιέητε	ἀγνοιέωσῐ(ν)
	optative	ἀγνοιέοιμῐ	ἀγνοιέοισ(θᾰ)	ἀγνοιέοι	ἀγνοιέοιτον	ἀγνοιεοίτην	ἀγνοιέοιμεν	ἀγνοιέοιτε	ἀγνοιέοιεν
	imperative		ἀγνοίεε	ἀγνοιεέτω	ἀγνοιέετον	ἀγνοιεέτων		ἀγνοιέετε	ἀγνοιεόντων
middle/ passive	indicative	ἀγνοιέομαι	ἀγνοιέεαι	ἀγνοιέεται	ἀγνοιέεσθον	ἀγνοιέεσθον	ἀγνοιεόμε(σ)θᾰ	ἀγνοιέεσθε	ἀγνοιέονται
	subjunctive	ἀγνοιέωμαι	ἀγνοιέηαι	ἀγνοιέηται	ἀγνοιέησθον	ἀγνοιέησθον	ἀγνοιεώμε(σ)θᾰ	ἀγνοιέησθε	ἀγνοιέωνται
	optative	ἀγνοιεοίμην	ἀγνοιέοιο	ἀγνοιέοιτο	ἀγνοιέοισθον	ἀγνοιεοίσθην	ἀγνοιεοίμε(σ)θᾰ	ἀγνοιέοισθε	ἀγνοιεοίᾰτο
	imperative		ἀγνοιέεο	ἀγνοιεέσθω	ἀγνοιέεσθον	ἀγνοιεέσθων		ἀγνοιέεσθε	ἀγνοιεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀγνοιέειν				ἀγνοιέεσθαι
participle	m	ἀγνοιέων				ἀγνοιεόμενος
	f	ἀγνοιέουσᾰ				ἀγνοιεομένη
	n	ἀγνοιέον				ἀγνοιεόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ἀγνοιέω, ἀγνοιεῦμαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀγνοιέω	ἀγνοιεῖς	ἀγνοιεῖ	ἀγνοιεῖτον	ἀγνοιεῖτον	ἀγνοιεῦμεν	ἀγνοιεῖτε	ἀγνοιεῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἀγνοιέω	ἀγνοιῇς	ἀγνοιῇ	ἀγνοιῆτον	ἀγνοιῆτον	ἀγνοιέωμεν	ἀγνοιῆτε	ἀγνοιέωσῐ(ν)
	optative	ἀγνοιέοιμι	ἀγνοιέοις	ἀγνοιέοι	ἀγνοιέοιτον	ἀγνοιεοίτην	ἀγνοιέοιμεν	ἀγνοιέοιτε	ἀγνοιέοιεν
	imperative		ἀγνοίει	ἀγνοιείτω	ἀγνοιεῖτον	ἀγνοιείτων		ἀγνοιεῖτε	ἀγνοιεύντων
middle/ passive	indicative	ἀγνοιεῦμαι	ἀγνοιεῖαι	ἀγνοιεῖται	ἀγνοιεῖσθον	ἀγνοιεῖσθον	ἀγνοιεύμε(σ)θᾰ	ἀγνοιεῖσθε	ἀγνοιεῦνται
	subjunctive	ἀγνοιέωμαι	ἀγνοιῆαι	ἀγνοιῆται	ἀγνοιῆσθον	ἀγνοιῆσθον	ἀγνοιεώμε(σ)θᾰ	ἀγνοιῆσθε	ἀγνοιέωνται
	optative	ἀγνοιεοίμην	ἀγνοιέοιο	ἀγνοιέοιτο	ἀγνοιέοισθον	ἀγνοιεοίσθην	ἀγνοιεοίμε(σ)θᾰ	ἀγνοιέοισθε	ἀγνοιέοιᾰτο
	imperative		ἀγνοιεῖο	ἀγνοιείσθω	ἀγνοιεῖσθον	ἀγνοιείσθων		ἀγνοιεῖσθε	ἀγνοιείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀγνοιεῖν/ἀγνοιήμεναι/ἀγνοιῆναι				ἀγνοιεῖσθαι
participle	m	ἀγνοιέων				ἀγνοιεύμενος
	f	ἀγνοιεῦσᾰ				ἀγνοιευμένη
	n	ἀγνοιεῦν				ἀγνοιεύμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἠγνόεον, ἠγνοεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠγνόεον	ἠγνόεες	ἠγνόεε(ν)	ἠγνοέετον	ἠγνοεέτην	ἠγνοέομεν	ἠγνοέετε	ἠγνόεον
middle/ passive	indicative	ἠγνοεόμην	ἠγνοέου	ἠγνοέετο	ἠγνοέεσθον	ἠγνοεέσθην	ἠγνοεόμεθᾰ	ἠγνοέεσθε	ἠγνοέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἠγνόουν, ἠγνοούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠγνόουν	ἠγνόεις	ἠγνόει	ἠγνοεῖτον	ἠγνοείτην	ἠγνοοῦμεν	ἠγνοεῖτε	ἠγνόουν
middle/ passive	indicative	ἠγνοούμην	ἠγνοοῦ	ἠγνοεῖτο	ἠγνοεῖσθον	ἠγνοείσθην	ἠγνοούμεθᾰ	ἠγνοεῖσθε	ἠγνοοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ἀγνοήσομαι, αγνοηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ἀγνοήσομαι	ἀγνοήσῃ, ἀγνοήσει	ἀγνοήσεται	ἀγνοήσεσθον	ἀγνοήσεσθον	ἀγνοησόμεθᾰ	ἀγνοήσεσθε	ἀγνοήσονται
middle	optative	ἀγνοησοίμην	ἀγνοήσοιο	ἀγνοήσοιτο	ἀγνοήσοισθον	ἀγνοησοίσθην	ἀγνοησοίμεθᾰ	ἀγνοήσοισθε	ἀγνοήσοιντο
passive	indicative	αγνοηθήσομαι	αγνοηθήσῃ	αγνοηθήσεται	αγνοηθήσεσθον	αγνοηθήσεσθον	αγνοηθησόμεθᾰ	αγνοηθήσεσθε	αγνοηθήσονται
passive	optative	αγνοηθησοίμην	αγνοηθήσοιο	αγνοηθήσοιτο	αγνοηθήσοισθον	αγνοηθησοίσθην	αγνοηθησοίμεθᾰ	αγνοηθήσοισθε	αγνοηθήσοιντο
					middle		passive
infinitive					ἀγνοήσεσθαι		αγνοηθήσεσθαι
participle	m				ἀγνοησόμενος		αγνοηθησόμενος
	f				ἀγνοησομένη		αγνοηθησομένη
	n				ἀγνοησόμενον		αγνοηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἠγνόησᾰ, ἠγνοησᾰ́μην, ἠγνοήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠγνόησᾰ	ἠγνόησᾰς	ἠγνόησε(ν)	ἠγνοήσᾰτον	ἠγνοησᾰ́την	ἠγνοήσᾰμεν	ἠγνοήσᾰτε	ἠγνόησᾰν
	subjunctive	ἀγνοήσω	ἀγνοήσῃς	ἀγνοήσῃ	ἀγνοήσητον	ἀγνοήσητον	ἀγνοήσωμεν	ἀγνοήσητε	ἀγνοήσωσῐ(ν)
	optative	ἀγνοήσαιμῐ	ἀγνοήσειᾰς, ἀγνοήσαις	ἀγνοήσειε(ν), ἀγνοήσαι	ἀγνοήσαιτον	ἀγνοησαίτην	ἀγνοήσαιμεν	ἀγνοήσαιτε	ἀγνοήσειᾰν, ἀγνοήσαιεν
	imperative		ἀγνόησον	ἀγνοησᾰ́τω	ἀγνοήσᾰτον	ἀγνοησᾰ́των		ἀγνοήσᾰτε	ἀγνοησᾰ́ντων
middle	indicative	ἠγνοησᾰ́μην	ἠγνοήσω	ἠγνοήσᾰτο	ἠγνοήσᾰσθον	ἠγνοησᾰ́σθην	ἠγνοησᾰ́μεθᾰ	ἠγνοήσᾰσθε	ἠγνοήσᾰντο
	subjunctive	ἀγνοήσωμαι	ἀγνοήσῃ	ἀγνοήσηται	ἀγνοήσησθον	ἀγνοήσησθον	ἀγνοησώμεθᾰ	ἀγνοήσησθε	ἀγνοήσωνται
	optative	ἀγνοησαίμην	ἀγνοήσαιο	ἀγνοήσαιτο	ἀγνοήσαισθον	ἀγνοησαίσθην	ἀγνοησαίμεθᾰ	ἀγνοήσαισθε	ἀγνοήσαιντο
	imperative		ἀγνόησαι	ἀγνοησᾰ́σθω	ἀγνοήσᾰσθον	ἀγνοησᾰ́σθων		ἀγνοήσᾰσθε	ἀγνοησᾰ́σθων
passive	indicative	ἠγνοήθην	ἠγνοήθης	ἠγνοήθη	ἠγνοήθητον	ἠγνοηθήτην	ἠγνοήθημεν	ἠγνοήθητε	ἠγνοήθησᾰν
	subjunctive	ἀγνοηθῶ	ἀγνοηθῇς	ἀγνοηθῇ	ἀγνοηθῆτον	ἀγνοηθῆτον	ἀγνοηθῶμεν	ἀγνοηθῆτε	ἀγνοηθῶσῐ(ν)
	optative	ἀγνοηθείην	ἀγνοηθείης	ἀγνοηθείη	ἀγνοηθεῖτον, ἀγνοηθείητον	ἀγνοηθείτην, ἀγνοηθειήτην	ἀγνοηθεῖμεν, ἀγνοηθείημεν	ἀγνοηθεῖτε, ἀγνοηθείητε	ἀγνοηθεῖεν, ἀγνοηθείησᾰν
	imperative		ἀγνοήθητῐ	ἀγνοηθήτω	ἀγνοήθητον	ἀγνοηθήτων		ἀγνοήθητε	ἀγνοηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἀγνοῆσαι			ἀγνοήσᾰσθαι		ἀγνοηθῆναι
participle	m	ἀγνοήσᾱς			ἀγνοησᾰ́μενος		ἀγνοηθείς
	f	ἀγνοήσᾱσᾰ			ἀγνοησᾰμένη		ἀγνοηθεῖσᾰ
	n	ἀγνοῆσᾰν			ἀγνοησᾰ́μενον		ἀγνοηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἠγνοίησᾰ (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠγνοίησᾰ	ἠγνοίησᾰς	ἠγνοίησε(ν)	ἠγνοιήσᾰτον	ἠγνοιησᾰ́την	ἠγνοιήσᾰμεν	ἠγνοιήσᾰτε	ἠγνοίησᾰν
	subjunctive	ἀγνοιήσω(μῐ)	ἀγνοιήσῃσ(θᾰ)	ἀγνοιήσῃ(σῐ)	ἀγνοιήσητον	ἀγνοιήσητον	ἀγνοιήσωμεν	ἀγνοιήσητε	ἀγνοιήσωσῐ(ν)
	optative	ἀγνοιήσαιμῐ	ἀγνοιήσαισ(θᾰ)/ἀγνοιήσειᾰς	ἀγνοιήσειε(ν), ἀγνοιήσαι	ἀγνοιησεῖτον	ἀγνοιησείτην	ἀγνοιησεῖμεν	ἀγνοιησεῖτε	ἀγνοιησεῖεν
	imperative		ἀγνοίησον	ἀγνοιησᾰ́τω	ἀγνοιήσᾰτον	ἀγνοιησᾰ́των		ἀγνοιήσᾰτε	ἀγνοιησᾰ́ντων
		active
infinitive		ἀγνοιῆσαι/ἀγνοιησᾰ́μεν(αι)
participle	m	ἀγνοιήσᾱς
	f	ἀγνοιήσᾱσᾰ
	n	ἀγνοιῆσᾰν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἠγνόηκᾰ, ἠγνόημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠγνόηκᾰ	ἠγνόηκᾰς	ἠγνόηκε(ν)	ἠγνοήκᾰτον	ἠγνοήκᾰτον	ἠγνοήκᾰμεν	ἠγνοήκᾰτε	ἠγνοήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἠγνοήκω	ἠγνοήκῃς	ἠγνοήκῃ	ἠγνοήκητον	ἠγνοήκητον	ἠγνοήκωμεν	ἠγνοήκητε	ἠγνοήκωσῐ(ν)
	optative	ἠγνοήκοιμῐ, ἠγνοηκοίην	ἠγνοήκοις, ἠγνοηκοίης	ἠγνοήκοι, ἠγνοηκοίη	ἠγνοήκοιτον	ἠγνοηκοίτην	ἠγνοήκοιμεν	ἠγνοήκοιτε	ἠγνοήκοιεν
	imperative		ἠγνόηκε	ἠγνοηκέτω	ἠγνοήκετον	ἠγνοηκέτων		ἠγνοήκετε	ἠγνοηκόντων
middle/ passive	indicative	ἠγνόημαι	ἠγνόησαι	ἠγνόηται	ἠγνόησθον	ἠγνόησθον	ἠγνοήμεθᾰ	ἠγνόησθε	ἠγνόηνται
	subjunctive	ἠγνοημένος ὦ	ἠγνοημένος ᾖς	ἠγνοημένος ᾖ	ἠγνοημένω ἦτον	ἠγνοημένω ἦτον	ἠγνοημένοι ὦμεν	ἠγνοημένοι ἦτε	ἠγνοημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἠγνοημένος εἴην	ἠγνοημένος εἴης	ἠγνοημένος εἴη	ἠγνοημένοι εἴητον/εἶτον	ἠγνοημένω εἰήτην/εἴτην	ἠγνοημένοι εἴημεν/εἶμεν	ἠγνοημένοι εἴητε/εἶτε	ἠγνοημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἠγνόησο	ἠγνοήσθω	ἠγνόησθον	ἠγνοήσθων		ἠγνόησθε	ἠγνοήσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἠγνοηκέναι				ἠγνόησθαι
participle	m	ἠγνοηκώς				ἠγνοημένος
	f	ἠγνοηκυῖᾰ				ἠγνοημένη
	n	ἠγνοηκός				ἠγνοημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἠγνοήκειν, ἠγνοήμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠγνοήκειν, ἠγνοήκη	ἠγνοήκεις, ἠγνοήκης	ἠγνοήκει(ν)	ἠγνοήκετον	ἠγνοηκέτην	ἠγνοήκεμεν	ἠγνοήκετε	ἠγνοήκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἠγνοήμην	ἠγνόησο	ἠγνόητο	ἠγνόησθον	ἠγνοήσθην	ἠγνοήμεθᾰ	ἠγνόησθε	ἠγνόηντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Synonyms

ἀγνώσσω ‎(agnṓssō)

References

ἀγνοέω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
ἀγνοέω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
ἀγνοέω in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
«ἀγνοέω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
Bauer, Walter et al. (2001) A Greek-English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
“G50”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979

Etymology

From ἀ- ‎(a-, “not”) the root of γίγνομαι ‎(gígnomai, “know”) +‎ -έω ‎(-éō, verb-forming suffix). Compare ἀγνώς ‎(agnṓs, “unknown”), ἄγνοια ‎(ágnoia, “ignorance”).

Pronunciation

5th BC Attic: IPA: /a.ɡno.é.ɔː/
1st BC Egyptian: IPA: /a.ɡno.ˈɛ.o/
4th AD Koine: IPA: /a.ɣno.ˈe.o/
10th AD Byzantine: IPA: /a.ɣno.ˈe.o/
15th AD Constantinopolitan: IPA: /a.ɣno.ˈe.o/

Definify.com

Definition 2024

ἀγνοέω

ἀγνοέω

Ancient Greek

Alternative forms

Verb

Inflection

Synonyms

References

Etymology

Pronunciation

Similar Results