Definify.com
Definition 2025
ἐμμενετός
ἐμμενετός
Ancient Greek
Adjective
ἐμμενετός • (emmenetós) m (feminine ἐμμενετή, neuter ἐμμενετόν); first/second declension
Inflection
First and second declension of ἐμμενετός, ἐμμενετή, ἐμμενετόν
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |||
Nominative | ἐμμενετός | ἐμμενετή | ἐμμενετόν | ἐμμενετώ | ἐμμενετᾱ́ | ἐμμενετώ | ἐμμενετοί | ἐμμενεταί | ἐμμενετᾰ́ | |||
Genitive | ἐμμενετοῦ | ἐμμενετῆς | ἐμμενετοῦ | ἐμμενετοῖν | ἐμμενεταῖν | ἐμμενετοῖν | ἐμμενετῶν | ἐμμενετῶν | ἐμμενετῶν | |||
Dative | ἐμμενετῷ | ἐμμενετῇ | ἐμμενετῷ | ἐμμενετοῖν | ἐμμενεταῖν | ἐμμενετοῖν | ἐμμενετοῖς | ἐμμενεταῖς | ἐμμενετοῖς | |||
Accusative | ἐμμενετόν | ἐμμενετήν | ἐμμενετόν | ἐμμενετώ | ἐμμενετᾱ́ | ἐμμενετώ | ἐμμενετούς | ἐμμενετᾱ́ς | ἐμμενετᾰ́ | |||
Vocative | ἐμμενετέ | ἐμμενετή | ἐμμενετόν | ἐμμενετώ | ἐμμενετᾱ́ | ἐμμενετώ | ἐμμενετοί | ἐμμενεταί | ἐμμενετᾰ́ | |||
Derived terms
- ἐμμενετικός (emmenetikós, “disposed to abide”)
References
- ἐμμενετός in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- «ἐμμενετός» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- «ἐμμενετός» in the Diccionario Griego–Español en línea (© 2006–2016)