Definify.com
Definition 2025
appretiatus
appretiatus
Latin
Participle
appretiātus m (feminine appretiāta, neuter appretiātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | appretiātus | appretiāta | appretiātum | appretiātī | appretiātae | appretiāta | |
| genitive | appretiātī | appretiātae | appretiātī | appretiātōrum | appretiātārum | appretiātōrum | |
| dative | appretiātō | appretiātō | appretiātīs | ||||
| accusative | appretiātum | appretiātam | appretiātum | appretiātōs | appretiātās | appretiāta | |
| ablative | appretiātō | appretiātā | appretiātō | appretiātīs | |||
| vocative | appretiāte | appretiāta | appretiātum | appretiātī | appretiātae | appretiāta | |