Definify.com
Definition 2025
beneplacitus
beneplacitus
Latin
Participle
benēplacitus m (feminine benēplacita, neuter benēplacitum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | benēplacitus | benēplacita | benēplacitum | benēplacitī | benēplacitae | benēplacita | |
| genitive | benēplacitī | benēplacitae | benēplacitī | benēplacitōrum | benēplacitārum | benēplacitōrum | |
| dative | benēplacitō | benēplacitō | benēplacitīs | ||||
| accusative | benēplacitum | benēplacitam | benēplacitum | benēplacitōs | benēplacitās | benēplacita | |
| ablative | benēplacitō | benēplacitā | benēplacitō | benēplacitīs | |||
| vocative | benēplacite | benēplacita | benēplacitum | benēplacitī | benēplacitae | benēplacita | |