Definify.com
Definition 2025
bintan
bintan
Old High German
Verb
bintan
- to bind
Conjugation
Conjugation of bintan (strong class 3)
| infinitive | bintan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | bintu | bant |
| 2nd person singular | bintis | bunti |
| 3rd person singular | bintit | bant |
| 1st person plural | bintem, bintemes | buntum, buntumes |
| 2nd person plural | bintet | buntut |
| 3rd person plural | bintant | buntun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | binte | bunti |
| 2nd person singular | bintes | buntis |
| 3rd person singular | binte | bunti |
| 1st person plural | bintem, bintemes | buntim, buntimes |
| 2nd person plural | bintet | buntit |
| 3rd person plural | binten | buntin |
| imperative | present | |
| singular | bint | |
| plural | bintet | |
| participle | present | past |
| bintanti | gibuntan | |