Definify.com
Definition 2025
blivan
blivan
Old Dutch
Verb
blīvan
Conjugation
Conjugation of blīvan (strong class 1)
| infinitive | blīvan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past | 
| 1st person singular | blīvu | bleif | 
| 2nd person singular | blīvis, blīvist | blivi | 
| 3rd person singular | blīvit | bleif | 
| 1st person plural | blīvon | blivun | 
| 2nd person plural | blīvet | blivut | 
| 3rd person plural | blīvunt | blivun | 
| subjunctive | present | past | 
| 1st person singular | blīve | blivi | 
| 2nd person singular | blīves, blīvest | blivis, blivist | 
| 3rd person singular | blīve | blivi | 
| 1st person plural | blīven | blivin | 
| 2nd person plural | blīvet | blivit | 
| 3rd person plural | blīvent | blivint | 
| imperative | present | |
| singular | blīv | |
| plural | blīvet | |
| participle | present | past | 
| blīvandi | geblivon | |