Definify.com
Definition 2025
conciliatus
conciliatus
Latin
Participle
conciliātus m (feminine conciliāta, neuter conciliātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | conciliātus | conciliāta | conciliātum | conciliātī | conciliātae | conciliāta | |
| genitive | conciliātī | conciliātae | conciliātī | conciliātōrum | conciliātārum | conciliātōrum | |
| dative | conciliātō | conciliātō | conciliātīs | ||||
| accusative | conciliātum | conciliātam | conciliātum | conciliātōs | conciliātās | conciliāta | |
| ablative | conciliātō | conciliātā | conciliātō | conciliātīs | |||
| vocative | conciliāte | conciliāta | conciliātum | conciliātī | conciliātae | conciliāta | |
References
- conciliatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- conciliatus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- Félix Gaffiot (1934), “conciliatus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.