Definify.com
Definition 2025
conditivus
conditivus
Latin
Adjective
conditīvus m (feminine conditīva, neuter conditīvum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | conditīvus | conditīva | conditīvum | conditīvī | conditīvae | conditīva | |
| genitive | conditīvī | conditīvae | conditīvī | conditīvōrum | conditīvārum | conditīvōrum | |
| dative | conditīvō | conditīvō | conditīvīs | ||||
| accusative | conditīvum | conditīvam | conditīvum | conditīvōs | conditīvās | conditīva | |
| ablative | conditīvō | conditīvā | conditīvō | conditīvīs | |||
| vocative | conditīve | conditīva | conditīvum | conditīvī | conditīvae | conditīva | |
References
- conditivus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Félix Gaffiot (1934), “conditivus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.