Definify.com
Definition 2025
convicturus
convicturus
Latin
Participle
convictūrus m (feminine convictūra, neuter convictūrum); first/second declension
- about to convince
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | convictūrus | convictūra | convictūrum | convictūrī | convictūrae | convictūra | |
| genitive | convictūrī | convictūrae | convictūrī | convictūrōrum | convictūrārum | convictūrōrum | |
| dative | convictūrō | convictūrō | convictūrīs | ||||
| accusative | convictūrum | convictūram | convictūrum | convictūrōs | convictūrās | convictūra | |
| ablative | convictūrō | convictūrā | convictūrō | convictūrīs | |||
| vocative | convictūre | convictūra | convictūrum | convictūrī | convictūrae | convictūra | |