Definify.com
Definition 2025
deiectus
deiectus
Latin
Noun
dēiectus m (genitive dēiectūs); fourth declension
Inflection
Fourth declension.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| nominative | dēiectus | dēiectūs |
| genitive | dēiectūs | dēiectuum |
| dative | dēiectuī | dēiectibus |
| accusative | dēiectum | dēiectūs |
| ablative | dēiectū | dēiectibus |
| vocative | dēiectus | dēiectūs |
Adjective
dēiectus m (feminine dēiecta, neuter dēiectum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | dēiectus | dēiecta | dēiectum | dēiectī | dēiectae | dēiecta | |
| genitive | dēiectī | dēiectae | dēiectī | dēiectōrum | dēiectārum | dēiectōrum | |
| dative | dēiectō | dēiectō | dēiectīs | ||||
| accusative | dēiectum | dēiectam | dēiectum | dēiectōs | dēiectās | dēiecta | |
| ablative | dēiectō | dēiectā | dēiectō | dēiectīs | |||
| vocative | dēiecte | dēiecta | dēiectum | dēiectī | dēiectae | dēiecta | |
References
- deiectus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- Félix Gaffiot (1934), “deiectus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.
- Meissner, Carl; Auden, Henry William (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
- deposed from one's high position: de principatu deiectus (B. G. 7. 63)
- deposed from one's high position: de principatu deiectus (B. G. 7. 63)