Definify.com
Definition 2025
imperatus
imperatus
Latin
Participle
imperātus m (feminine imperāta, neuter imperātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | imperātus | imperāta | imperātum | imperātī | imperātae | imperāta | |
| genitive | imperātī | imperātae | imperātī | imperātōrum | imperātārum | imperātōrum | |
| dative | imperātō | imperātō | imperātīs | ||||
| accusative | imperātum | imperātam | imperātum | imperātōs | imperātās | imperāta | |
| ablative | imperātō | imperātā | imperātō | imperātīs | |||
| vocative | imperāte | imperāta | imperātum | imperātī | imperātae | imperāta | |
References
- imperatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- IMPERATUS in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- Félix Gaffiot (1934), “imperatus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.