Definify.com
Definition 2025
indicaturus
indicaturus
Latin
Participle
indicātūrus m (feminine indicātūra, neuter indicātūrum); first/second declension
- about to indicate, about to point out
 - about to mention, about to give a hint of
 - about to value, about to put a price on
 - about to reveal, about to betray
 - about to accuse
 - (law)
 
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | indicātūrus | indicātūra | indicātūrum | indicātūrī | indicātūrae | indicātūra | |
| genitive | indicātūrī | indicātūrae | indicātūrī | indicātūrōrum | indicātūrārum | indicātūrōrum | |
| dative | indicātūrō | indicātūrō | indicātūrīs | ||||
| accusative | indicātūrum | indicātūram | indicātūrum | indicātūrōs | indicātūrās | indicātūra | |
| ablative | indicātūrō | indicātūrā | indicātūrō | indicātūrīs | |||
| vocative | indicātūre | indicātūra | indicātūrum | indicātūrī | indicātūrae | indicātūra | |