Definify.com
Definition 2025
instinctus
instinctus
Latin
Noun
īnstinctus m (genitive īnstinctūs); fourth declension
Inflection
Fourth declension.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| nominative | īnstinctus | īnstinctūs |
| genitive | īnstinctūs | īnstinctuum |
| dative | īnstinctuī | īnstinctibus |
| accusative | īnstinctum | īnstinctūs |
| ablative | īnstinctū | īnstinctibus |
| vocative | īnstinctus | īnstinctūs |
Descendants
- Russsian: инстинкт (instinkt)
Adjective
īnstinctus m (feminine īnstincta, neuter īnstinctum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | īnstinctus | īnstincta | īnstinctum | īnstinctī | īnstinctae | īnstincta | |
| genitive | īnstinctī | īnstinctae | īnstinctī | īnstinctōrum | īnstinctārum | īnstinctōrum | |
| dative | īnstinctō | īnstinctō | īnstinctīs | ||||
| accusative | īnstinctum | īnstinctam | īnstinctum | īnstinctōs | īnstinctās | īnstincta | |
| ablative | īnstinctō | īnstinctā | īnstinctō | īnstinctīs | |||
| vocative | īnstincte | īnstincta | īnstinctum | īnstinctī | īnstinctae | īnstincta | |
References
- instinctus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- instinctus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- Félix Gaffiot (1934), “instinctus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.
- Meissner, Carl; Auden, Henry William (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
-
(ambiguous) to feel inspired: divino quodam instinctu concitari, ferri (Div. 1. 31. 66)
-
(ambiguous) to feel inspired: divino quodam instinctu concitari, ferri (Div. 1. 31. 66)