Definify.com
Definition 2025
interruptus
interruptus
Latin
Participle
interruptus m (feminine interrupta, neuter interruptum); first/second declension
- broken apart
- interrupted
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | interruptus | interrupta | interruptum | interruptī | interruptae | interrupta | |
| genitive | interruptī | interruptae | interruptī | interruptōrum | interruptārum | interruptōrum | |
| dative | interruptō | interruptō | interruptīs | ||||
| accusative | interruptum | interruptam | interruptum | interruptōs | interruptās | interrupta | |
| ablative | interruptō | interruptā | interruptō | interruptīs | |||
| vocative | interrupte | interrupta | interruptum | interruptī | interruptae | interrupta | |
References
- interruptus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- interruptus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- Félix Gaffiot (1934), “interruptus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.