Definify.com
Definition 2025
irron
irron
Old High German
Verb
irrōn
- (intransitive) to err, go astray
Conjugation
Conjugation of irrōn (weak class 2)
| infinitive | irrōn | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | irrom | irrota |
| 2nd person singular | irros | irrotos |
| 3rd person singular | irrot | irrota |
| 1st person plural | irrom, irromes | irrotum, irrotumes |
| 2nd person plural | irrot | irrotut |
| 3rd person plural | irront | irrotun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | irro | irroti |
| 2nd person singular | irros | irrotis |
| 3rd person singular | irro | irroti |
| 1st person plural | irrom, irromes | irrotim, irrotimes |
| 2nd person plural | irrot | irrotit |
| 3rd person plural | irron | irrotin |
| imperative | present | |
| singular | irro | |
| plural | irrot | |
| participle | present | past |
| irronti | giirrot | |