Definify.com
Definition 2025
justificatus
justificatus
Latin
Participle
justificātus m (feminine justificāta, neuter justificātum); first/second declension
- Alternative form of iustificatus
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | justificātus | justificāta | justificātum | justificātī | justificātae | justificāta | |
| genitive | justificātī | justificātae | justificātī | justificātōrum | justificātārum | justificātōrum | |
| dative | justificātō | justificātō | justificātīs | ||||
| accusative | justificātum | justificātam | justificātum | justificātōs | justificātās | justificāta | |
| ablative | justificātō | justificātā | justificātō | justificātīs | |||
| vocative | justificāte | justificāta | justificātum | justificātī | justificātae | justificāta | |
References
- justificatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Félix Gaffiot (1934), “justificatus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.