Definify.com
Definition 2025
lenn
lenn
Breton
Verb
lenn
- (transitive) to read
 
Conjugation
| Personal forms | |||||||
| Indicative | Conditional | Imperative | |||||
| Present | Imperfect | Preterite | Future | Present | Imperfect | ||
| 1s | lennan | lennen | lennis | lennin | lennfen | lennjen | - | 
| 2s | lennez | lennes | lennjout | lenni | lennfes | lennjes | lenn | 
| 3s | lenn | lenne | lennas | lenno | lennfe | lennje | lennet | 
| 1p | lennomp | lennemp | lennjomp | lennimp | lennfemp | lennjemp | lennomp | 
| 2p | lennit | lennec'h | lennjoc'h | lennot | lennfec'h | lennjec'h | lennit | 
| 3p | lennont | lennent | lennjont | lennint | lennfent | lennjent | lennent | 
| 0 | lenner | lenned | lennjod | lennor | lennfed | lennjed | - | 
| Impersonal forms | Mutated forms | ||||||
|  Infinitive: lenn  Present participle: lenn Past participle: lennet (auxiliary verb: kaout)  | 
 Soft mutation after a: a lenn-  Mixed mutation after e: e lenn- Soft mutation after ne/na: ne/na lenn-  | 
||||||
Etymology 2
From Old Breton lin, recorded as lenn in Middle Breton in the Catholicon. Cognate with Welsh llyn, Cornish lynn, Irish Gaelic linn and Gaulish lindon.
Noun
lenn f (lennoù or lenneier)
Etymology 3
From Old Breton lenn. Cognate with Welsh llen, Cornish len and Gaulish linna.
Noun
lenn f (lennoù)