Latin

Verb

lōrīcāvit

1. third-person singular perfect active indicative of lōrīcō
   • AD 77–79, C. Plinius Secundus (aut.), K.F.T. Mayhoff (ed.), Naturalis Historia (1906), bk VIII, ch. xxxix:

     mergit se limo saepius siccatque sole, mox ubi pluribus eodem modo se coriis loricavit, in dimicationem pergit.