Definify.com
Definition 2025
musicus
musicus
Dutch
Noun
musicus m, f (plural musici, diminutive musicusje n)
- musician (a person who plays or sings music)
Latin
Etymology
Borrowed from Ancient Greek μουσικός (mousikós).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈmuː.si.kus/
Adjective
mūsicus m (feminine mūsica, neuter mūsicum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | mūsicus | mūsica | mūsicum | mūsicī | mūsicae | mūsica | |
| genitive | mūsicī | mūsicae | mūsicī | mūsicōrum | mūsicārum | mūsicōrum | |
| dative | mūsicō | mūsicō | mūsicīs | ||||
| accusative | mūsicum | mūsicam | mūsicum | mūsicōs | mūsicās | mūsica | |
| ablative | mūsicō | mūsicā | mūsicō | mūsicīs | |||
| vocative | mūsice | mūsica | mūsicum | mūsicī | mūsicae | mūsica | |
Noun
mūsicus m (genitive mūsicī); second declension
Inflection
Second declension.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| nominative | mūsicus | mūsicī |
| genitive | mūsicī | mūsicōrum |
| dative | mūsicō | mūsicīs |
| accusative | mūsicum | mūsicōs |
| ablative | mūsicō | mūsicīs |
| vocative | mūsice | mūsicī |
Related terms
References
- musicus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- musicus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- Félix Gaffiot (1934), “musicus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.