Definify.com
Definition 2025
nobilitatus
nobilitatus
Latin
Participle
nōbilitātus m (feminine nōbilitāta, neuter nōbilitātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | nōbilitātus | nōbilitāta | nōbilitātum | nōbilitātī | nōbilitātae | nōbilitāta | |
| genitive | nōbilitātī | nōbilitātae | nōbilitātī | nōbilitātōrum | nōbilitātārum | nōbilitātōrum | |
| dative | nōbilitātō | nōbilitātō | nōbilitātīs | ||||
| accusative | nōbilitātum | nōbilitātam | nōbilitātum | nōbilitātōs | nōbilitātās | nōbilitāta | |
| ablative | nōbilitātō | nōbilitātā | nōbilitātō | nōbilitātīs | |||
| vocative | nōbilitāte | nōbilitāta | nōbilitātum | nōbilitātī | nōbilitātae | nōbilitāta | |
References
- Félix Gaffiot (1934), “nobilitatus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.
 -  Meissner, Carl; Auden, Henry William (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
- to be a friend of the aristocracy: nobilitati favere (Sest. 9. 21)
 - the aristocracy (as a social class): nobiles; nobilitas; qui nobilitate generis excellunt
 - 
(ambiguous) to be a friend of the aristocracy: nobilitatis fautorem, studiosum esse
 
 - to be a friend of the aristocracy: nobilitati favere (Sest. 9. 21)