Definify.com
Definition 2025
precativus
precativus
Latin
Adjective
precātīvus m (feminine precātīva, neuter precātīvum); first/second declension
- (Late Latin) prayed for, requested by means of a prayer or request
- (New Latin, grammar, masculine substantive) precative
- 1829, Franciscus Bopp, Grammatica critica linguae sanscritae, Berlin, p.141, §.295:
- Quinque sunt modi: Indicativus, Potentialis, Imperativus, Precativus et Conditionalis.
- 1829, Franciscus Bopp, Grammatica critica linguae sanscritae, Berlin, p.141, §.295:
Declension
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | precātīvus | precātīva | precātīvum | precātīvī | precātīvae | precātīva | |
| genitive | precātīvī | precātīvae | precātīvī | precātīvōrum | precātīvārum | precātīvōrum | |
| dative | precātīvō | precātīvō | precātīvīs | ||||
| accusative | precātīvum | precātīvam | precātīvum | precātīvōs | precātīvās | precātīva | |
| ablative | precātīvō | precātīvā | precātīvō | precātīvīs | |||
| vocative | precātīve | precātīva | precātīvum | precātīvī | precātīvae | precātīva | |
References
- precativus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Félix Gaffiot (1934), “precativus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.