Definify.com
Definition 2025
rugitus
rugitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of rugiō.
Participle
rugitus m (feminine rugita, neuter rugitum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | rugitus | rugita | rugitum | rugitī | rugitae | rugita | |
| genitive | rugitī | rugitae | rugitī | rugitōrum | rugitārum | rugitōrum | |
| dative | rugitō | rugitō | rugitīs | ||||
| accusative | rugitum | rugitam | rugitum | rugitōs | rugitās | rugita | |
| ablative | rugitō | rugitā | rugitō | rugitīs | |||
| vocative | rugite | rugita | rugitum | rugitī | rugitae | rugita | |
Descendants
References
- rugitus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Félix Gaffiot (1934), “rugitus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.