Definify.com
Definition 2025
wafian
wafian
Old English
Verb
wafian
- to wave
Conjugation
Conjugation of wafian (weak class 2)
| infinitive | wafian | tō wafianne |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st-person singular | wafie wafiġe |
wafode |
| 2nd-person singular | wafast | wafodest |
| 3rd-person singular | wafaþ | wafode |
| plural | wafiaþ wafiġaþ |
wafodon |
| subjunctive | present | past |
| singular | wafie wafiġe |
wafode |
| plural | wafien wafiġen |
wafoden |
| imperative | ||
| singular | wafa | |
| plural | wafiaþ wafiġaþ |
|
| participle | present | past |
| wafiende wafiġende |
(ġe)wafod | |
Descendants
- Middle English: waven
- English: wave
Etymology 2
From Proto-Germanic *waifōną, *waibōną. Related to Old English wifer (“missile, arrow, dart”).
Verb
wāfian
- (intransitive) To be agitated, astonished, amazed.
- (transitive) To gaze at, wonder at, admire; hesitate.
Conjugation
Conjugation of wāfian (weak class 2)
| infinitive | wāfian | tō wāfianne |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st-person singular | wāfie wāfiġe |
wāfode |
| 2nd-person singular | wāfast | wāfodest |
| 3rd-person singular | wāfaþ | wāfode |
| plural | wāfiaþ wāfiġaþ |
wāfodon |
| subjunctive | present | past |
| singular | wāfie wāfiġe |
wāfode |
| plural | wāfien wāfiġen |
wāfoden |
| imperative | ||
| singular | wāfa | |
| plural | wāfiaþ wāfiġaþ |
|
| participle | present | past |
| wāfiende wāfiġende |
(ġe)wāfod | |