Definify.com
Definition 2025
werian
werian
Old English
Verb
werian
- to wear
Conjugation
Conjugation of werian (weak class 1)
| infinitive | werian | tō werianne |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st-person singular | weriġe | werede |
| 2nd-person singular | werest | weredest |
| 3rd-person singular | wereþ | werede |
| plural | weriaþ | weredon |
| subjunctive | present | past |
| singular | werie | werede |
| plural | werien | wereden |
| imperative | ||
| singular | were | |
| plural | weriaþ | |
| participle | present | past |
| weriende | wered | |
Descendants
- English: wear
Etymology 2
From Proto-Germanic *warjaną. Cognate with Old Saxon werian, Middle Dutch weren (Dutch weren), Old High German werien (German wehren), Old Norse verja (Swedish värja).
Verb
werian
Conjugation
Conjugation of werian (weak class 1)
| infinitive | werian | tō werianne |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st-person singular | weriġe | werede |
| 2nd-person singular | werest | weredest |
| 3rd-person singular | wereþ | werede |
| plural | weriaþ | weredon |
| subjunctive | present | past |
| singular | werie | werede |
| plural | werien | wereden |
| imperative | ||
| singular | were | |
| plural | weriaþ | |
| participle | present | past |
| weriende | wered | |
Descendants
- Scots: were