Definify.com

Definition 2024

δοκέω

Ancient Greek

Verb

δοκέω • ‎(dokéō)

To expect, think, suppose, imagine
To seem, to be thought [+dative = to someone, by someone], [+infinitive = that ...]
1. (impersonal, δοκεῖ) It seems [+dative = to someone]; [+dative = subject] to think
2. (impersonal, δοκεῖ) It seems good [+dative = to someone]; [+dative = subject] to resolve
  - ἔδοξε τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ... .‎
    
    édoxe têi boulêi kaì tôi dḗmōi... .
    
    The council and people have decided... .
To be reputed [+infinitive = that ...]
- 380 BCE, Plato, Gorgias 472.a
  ἐνίοτε γὰρ ἂν καὶ καταψευδομαρτυρηθείη τις ὑπὸ πολλῶν καὶ δοκούντων εἶναί τι.
  For occasionally someone can even be brought down by many well-reputed false witnesses.

Inflection

Present: δοκέω, δοκέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δοκέω	δοκέεις	δοκέει	δοκέετον	δοκέετον	δοκέομεν	δοκέετε	δοκέουσῐ(ν)
	subjunctive	δοκέω	δοκέῃς	δοκέῃ	δοκέητον	δοκέητον	δοκέωμεν	δοκέητε	δοκέωσῐ(ν)
	optative	δοκέοιμῐ	δοκέοις	δοκέοι	δοκέοιτον	δοκεοίτην	δοκέοιμεν	δοκέοιτε	δοκέοιεν
	imperative		δόκεε	δοκεέτω	δοκέετον	δοκεέτων		δοκέετε	δοκεόντων
middle/ passive	indicative	δοκέομαι	δοκέῃ, δοκέει	δοκέεται	δοκέεσθον	δοκέεσθον	δοκεόμεθᾰ	δοκέεσθε	δοκέονται
	subjunctive	δοκέωμαι	δοκέῃ	δοκέηται	δοκέησθον	δοκέησθον	δοκεώμεθᾰ	δοκέησθε	δοκέωνται
	optative	δοκεοίμην	δοκέοιο	δοκέοιτο	δοκέοισθον	δοκεοίσθην	δοκεοίμεθᾰ	δοκέοισθε	δοκέοιντο
	imperative		δοκέου	δοκεέσθω	δοκέεσθον	δοκεέσθων		δοκέεσθε	δοκεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		δοκέειν				δοκέεσθαι
participle	m	δοκέων				δοκεόμενος
	f	δοκέουσᾰ				δοκεομένη
	n	δοκέον				δοκεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: δοκῶ, δοκοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δοκῶ	δοκεῖς	δοκεῖ	δοκεῖτον	δοκεῖτον	δοκοῦμεν	δοκεῖτε	δοκοῦσῐ(ν)
	subjunctive	δοκῶ	δοκῇς	δοκῇ	δοκῆτον	δοκῆτον	δοκῶμεν	δοκῆτε	δοκῶσῐ(ν)
	optative	δοκοίην, δοκοῖμῐ	δοκοίης, δοκοῖς	δοκοίη, δοκοῖ	δοκοῖτον, δοκοίητον	δοκοίτην, δοκοιήτην	δοκοῖμεν, δοκοίημεν	δοκοῖτε, δοκοίητε	δοκοῖεν, δοκοίησᾰν
	imperative		δόκει	δοκείτω	δοκεῖτον	δοκείτων		δοκεῖτε	δοκούντων
middle/ passive	indicative	δοκοῦμαι	δοκεῖ, δοκῇ	δοκεῖται	δοκεῖσθον	δοκεῖσθον	δοκούμεθᾰ	δοκεῖσθε	δοκοῦνται
	subjunctive	δοκῶμαι	δοκῇ	δοκῆται	δοκῆσθον	δοκῆσθον	δοκώμεθᾰ	δοκῆσθε	δοκῶνται
	optative	δοκοίμην	δοκοῖο	δοκοῖτο	δοκοῖσθον	δοκοίσθην	δοκοίμεθᾰ	δοκοῖσθε	δοκοῖντο
	imperative		δοκοῦ	δοκείσθω	δοκεῖσθον	δοκείσθων		δοκεῖσθε	δοκείσθων
		active				middle/passive
infinitive		δοκεῖν				δοκεῖσθαι
participle	m	δοκῶν				δοκούμενος
	f	δοκοῦσᾰ				δοκουμένη
	n	δοκοῦν				δοκούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐδόκεον, ἐδόκεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδόκεον	ἐδόκεες	ἐδόκεε(ν)	ἐδόκεετον	ἐδόκεέτην	ἐδόκεομεν	ἐδόκεετε	ἐδόκεον
middle/ passive	indicative	ἐδόκεόμην	ἐδόκεου	ἐδόκεετο	ἐδόκεεσθον	ἐδόκεέσθην	ἐδόκεόμεθᾰ	ἐδόκεεσθε	ἐδόκεοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐδόκουν, ἐδόκούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδόκουν	ἐδόκεις	ἐδόκει	ἐδόκεῖτον	ἐδόκείτην	ἐδόκοῦμεν	ἐδόκεῖτε	ἐδόκουν
middle/ passive	indicative	ἐδόκούμην	ἐδόκοῦ	ἐδόκεῖτο	ἐδόκεῖσθον	ἐδόκείσθην	ἐδόκούμεθᾰ	ἐδόκεῖσθε	ἐδόκοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: δόξω, δόξομαι, δοχθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δόξω	δόξεις	δόξει	δόξετον	δόξετον	δόξομεν	δόξετε	δόξουσῐ(ν)
active	optative	δόξοιμῐ	δόξοις	δόξοι	δόξοιτον	δοξοίτην	δόξοιμεν	δόξοιτε	δόξοιεν
middle	indicative	δόξομαι	δόξῃ, δόξει	δόξεται	δόξεσθον	δόξεσθον	δοξόμεθᾰ	δόξεσθε	δόξονται
middle	optative	δοξοίμην	δόξοιο	δόξοιτο	δόξοισθον	δοξοίσθην	δοξοίμεθᾰ	δόξοισθε	δόξοιντο
passive	indicative	δοχθήσομαι	δοχθήσῃ	δοχθήσεται	δοχθήσεσθον	δοχθήσεσθον	δοχθησόμεθᾰ	δοχθήσεσθε	δοχθήσονται
passive	optative	δοχθησοίμην	δοχθήσοιο	δοχθήσοιτο	δοχθήσοισθον	δοχθησοίσθην	δοχθησοίμεθᾰ	δοχθήσοισθε	δοχθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		δόξειν			δόξεσθαι		δοχθήσεσθαι
participle	m	δόξων			δοξόμενος		δοχθησόμενος
	f	δόξουσᾰ			δοξομένη		δοχθησομένη
	n	δόξον			δοξόμενον		δοχθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: δοκήσω, δοκήσομαι, δοκηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δοκήσω	δοκήσεις	δοκήσει	δοκήσετον	δοκήσετον	δοκήσομεν	δοκήσετε	δοκήσουσῐ(ν)
active	optative	δοκήσοιμῐ	δοκήσοις	δοκήσοι	δοκήσοιτον	δοκησοίτην	δοκήσοιμεν	δοκήσοιτε	δοκήσοιεν
middle	indicative	δοκήσομαι	δοκήσῃ, δοκήσει	δοκήσεται	δοκήσεσθον	δοκήσεσθον	δοκησόμεθᾰ	δοκήσεσθε	δοκήσονται
middle	optative	δοκησοίμην	δοκήσοιο	δοκήσοιτο	δοκήσοισθον	δοκησοίσθην	δοκησοίμεθᾰ	δοκήσοισθε	δοκήσοιντο
passive	indicative	δοκηθήσομαι	δοκηθήσῃ	δοκηθήσεται	δοκηθήσεσθον	δοκηθήσεσθον	δοκηθησόμεθᾰ	δοκηθήσεσθε	δοκηθήσονται
passive	optative	δοκηθησοίμην	δοκηθήσοιο	δοκηθήσοιτο	δοκηθήσοισθον	δοκηθησοίσθην	δοκηθησοίμεθᾰ	δοκηθήσοισθε	δοκηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		δοκήσειν			δοκήσεσθαι		δοκηθήσεσθαι
participle	m	δοκήσων			δοκησόμενος		δοκηθησόμενος
	f	δοκήσουσᾰ			δοκησομένη		δοκηθησομένη
	n	δοκῆσον			δοκησόμενον		δοκηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἔδοξᾰ, ἐδοξᾰ́μην, ἐδόχθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔδοξᾰ	ἔδοξᾰς	ἔδοξε(ν)	ἐδόξᾰτον	ἐδοξᾰ́την	ἐδόξᾰμεν	ἐδόξᾰτε	ἔδοξᾰν
	subjunctive	δόξω	δόξῃς	δόξῃ	δόξητον	δόξητον	δόξωμεν	δόξητε	δόξωσῐ(ν)
	optative	δόξαιμῐ	δόξειᾰς, δόξαις	δόξειε(ν), δόξαι	δόξαιτον	δοξαίτην	δόξαιμεν	δόξαιτε	δόξειᾰν, δόξαιεν
	imperative		δόξον	δοξᾰ́τω	δόξᾰτον	δοξᾰ́των		δόξᾰτε	δοξᾰ́ντων
middle	indicative	ἐδοξᾰ́μην	ἐδόξω	ἐδόξᾰτο	ἐδόξᾰσθον	ἐδοξᾰ́σθην	ἐδοξᾰ́μεθᾰ	ἐδόξᾰσθε	ἐδόξᾰντο
	subjunctive	δόξωμαι	δόξῃ	δόξηται	δόξησθον	δόξησθον	δοξώμεθᾰ	δόξησθε	δόξωνται
	optative	δοξαίμην	δόξαιο	δόξαιτο	δόξαισθον	δοξαίσθην	δοξαίμεθᾰ	δόξαισθε	δόξαιντο
	imperative		δόξαι	δοξᾰ́σθω	δόξᾰσθον	δοξᾰ́σθων		δόξᾰσθε	δοξᾰ́σθων
passive	indicative	ἐδόχθην	ἐδόχθης	ἐδόχθη	ἐδόχθητον	ἐδοχθήτην	ἐδόχθημεν	ἐδόχθητε	ἐδόχθησᾰν
	subjunctive	δοχθῶ	δοχθῇς	δοχθῇ	δοχθῆτον	δοχθῆτον	δοχθῶμεν	δοχθῆτε	δοχθῶσῐ(ν)
	optative	δοχθείην	δοχθείης	δοχθείη	δοχθεῖτον, δοχθείητον	δοχθείτην, δοχθειήτην	δοχθεῖμεν, δοχθείημεν	δοχθεῖτε, δοχθείητε	δοχθεῖεν, δοχθείησᾰν
	imperative		δόχθητῐ	δοχθήτω	δόχθητον	δοχθήτων		δόχθητε	δοχθέντων
		active			middle		passive
infinitive		δόξαι			δόξᾰσθαι		δοχθῆναι
participle	m	δόξᾱς			δοξᾰ́μενος		δοχθείς
	f	δόξᾱσᾰ			δοξᾰμένη		δοχθεῖσᾰ
	n	δόξᾰν			δοξᾰ́μενον		δοχθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐδόκησᾰ, ἐδοκησᾰ́μην, ἐδοκήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδόκησᾰ	ἐδόκησᾰς	ἐδόκησε(ν)	ἐδοκήσᾰτον	ἐδοκησᾰ́την	ἐδοκήσᾰμεν	ἐδοκήσᾰτε	ἐδόκησᾰν
	subjunctive	δοκήσω	δοκήσῃς	δοκήσῃ	δοκήσητον	δοκήσητον	δοκήσωμεν	δοκήσητε	δοκήσωσῐ(ν)
	optative	δοκήσαιμῐ	δοκήσειᾰς, δοκήσαις	δοκήσειε(ν), δοκήσαι	δοκήσαιτον	δοκησαίτην	δοκήσαιμεν	δοκήσαιτε	δοκήσειᾰν, δοκήσαιεν
	imperative		δόκησον	δοκησᾰ́τω	δοκήσᾰτον	δοκησᾰ́των		δοκήσᾰτε	δοκησᾰ́ντων
middle	indicative	ἐδοκησᾰ́μην	ἐδοκήσω	ἐδοκήσᾰτο	ἐδοκήσᾰσθον	ἐδοκησᾰ́σθην	ἐδοκησᾰ́μεθᾰ	ἐδοκήσᾰσθε	ἐδοκήσᾰντο
	subjunctive	δοκήσωμαι	δοκήσῃ	δοκήσηται	δοκήσησθον	δοκήσησθον	δοκησώμεθᾰ	δοκήσησθε	δοκήσωνται
	optative	δοκησαίμην	δοκήσαιο	δοκήσαιτο	δοκήσαισθον	δοκησαίσθην	δοκησαίμεθᾰ	δοκήσαισθε	δοκήσαιντο
	imperative		δόκησαι	δοκησᾰ́σθω	δοκήσᾰσθον	δοκησᾰ́σθων		δοκήσᾰσθε	δοκησᾰ́σθων
passive	indicative	ἐδοκήθην	ἐδοκήθης	ἐδοκήθη	ἐδοκήθητον	ἐδοκηθήτην	ἐδοκήθημεν	ἐδοκήθητε	ἐδοκήθησᾰν
	subjunctive	δοκηθῶ	δοκηθῇς	δοκηθῇ	δοκηθῆτον	δοκηθῆτον	δοκηθῶμεν	δοκηθῆτε	δοκηθῶσῐ(ν)
	optative	δοκηθείην	δοκηθείης	δοκηθείη	δοκηθεῖτον, δοκηθείητον	δοκηθείτην, δοκηθειήτην	δοκηθεῖμεν, δοκηθείημεν	δοκηθεῖτε, δοκηθείητε	δοκηθεῖεν, δοκηθείησᾰν
	imperative		δοκήθητῐ	δοκηθήτω	δοκήθητον	δοκηθήτων		δοκήθητε	δοκηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		δοκῆσαι			δοκήσᾰσθαι		δοκηθῆναι
participle	m	δοκήσᾱς			δοκησᾰ́μενος		δοκηθείς
	f	δοκήσᾱσᾰ			δοκησᾰμένη		δοκηθεῖσᾰ
	n	δοκῆσᾰν			δοκησᾰ́μενον		δοκηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: δέδοχᾰ, δέδογμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δέδοχᾰ	δέδοχᾰς	δέδοχε(ν)	δεδόχᾰτον	δεδόχᾰτον	δεδόχᾰμεν	δεδόχᾰτε	δεδόχᾱσῐ(ν)
	subjunctive	δεδόχω	δεδόχῃς	δεδόχῃ	δεδόχητον	δεδόχητον	δεδόχωμεν	δεδόχητε	δεδόχωσῐ(ν)
	optative	δεδόχοιμῐ, δεδοχοίην	δεδόχοις, δεδοχοίης	δεδόχοι, δεδοχοίη	δεδόχοιτον	δεδοχοίτην	δεδόχοιμεν	δεδόχοιτε	δεδόχοιεν
	imperative		δέδοχε	δεδοχέτω	δεδόχετον	δεδοχέτων		δεδόχετε	δεδοχόντων
middle/ passive	indicative	δέδογμαι	δέδοξαι	δέδοκται	δέδοχθον	δέδοχθον	δεδόγμεθᾰ	δέδοχθε	δεδόχᾰται
	subjunctive	δεδογμένος ὦ	δεδογμένος ᾖς	δεδογμένος ᾖ	δεδογμένω ἦτον	δεδογμένω ἦτον	δεδογμένοι ὦμεν	δεδογμένοι ἦτε	δεδογμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	δεδογμένος εἴην	δεδογμένος εἴης	δεδογμένος εἴη	δεδογμένοι εἴητον/εἶτον	δεδογμένω εἰήτην/εἴτην	δεδογμένοι εἴημεν/εἶμεν	δεδογμένοι εἴητε/εἶτε	δεδογμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		δέδοξο	δεδόχθω	δέδοχθον	δεδόχθων		δέδοχθε	δεδόχθων
		active				middle/passive
infinitive		δεδοχέναι				δέδοχθαι
participle	m	δεδοχώς				δεδογμένος
	f	δεδοχυῖᾰ				δεδογμένη
	n	δεδοχός				δεδογμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: δεδόκηκᾰ, δεδόκημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δεδόκηκᾰ	δεδόκηκᾰς	δεδόκηκε(ν)	δεδοκήκᾰτον	δεδοκήκᾰτον	δεδοκήκᾰμεν	δεδοκήκᾰτε	δεδοκήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	δεδοκήκω	δεδοκήκῃς	δεδοκήκῃ	δεδοκήκητον	δεδοκήκητον	δεδοκήκωμεν	δεδοκήκητε	δεδοκήκωσῐ(ν)
	optative	δεδοκήκοιμῐ, δεδοκηκοίην	δεδοκήκοις, δεδοκηκοίης	δεδοκήκοι, δεδοκηκοίη	δεδοκήκοιτον	δεδοκηκοίτην	δεδοκήκοιμεν	δεδοκήκοιτε	δεδοκήκοιεν
	imperative		δεδόκηκε	δεδοκηκέτω	δεδοκήκετον	δεδοκηκέτων		δεδοκήκετε	δεδοκηκόντων
middle/ passive	indicative	δεδόκημαι	δεδόκησαι	δεδόκηται	δεδόκησθον	δεδόκησθον	δεδοκήμεθᾰ	δεδόκησθε	δεδόκηνται
	subjunctive	δεδοκημένος ὦ	δεδοκημένος ᾖς	δεδοκημένος ᾖ	δεδοκημένω ἦτον	δεδοκημένω ἦτον	δεδοκημένοι ὦμεν	δεδοκημένοι ἦτε	δεδοκημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	δεδοκημένος εἴην	δεδοκημένος εἴης	δεδοκημένος εἴη	δεδοκημένοι εἴητον/εἶτον	δεδοκημένω εἰήτην/εἴτην	δεδοκημένοι εἴημεν/εἶμεν	δεδοκημένοι εἴητε/εἶτε	δεδοκημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		δεδόκησο	δεδοκήσθω	δεδόκησθον	δεδοκήσθων		δεδόκησθε	δεδοκήσθων
		active				middle/passive
infinitive		δεδοκηκέναι				δεδόκησθαι
participle	m	δεδοκηκώς				δεδοκημένος
	f	δεδοκηκυῖᾰ				δεδοκημένη
	n	δεδοκηκός				δεδοκημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἐδεδόχειν, ἐδεδόγμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδεδόχειν, ἐδεδόχη	ἐδεδόχεις, ἐδεδόχης	ἐδεδόχει(ν)	ἐδεδόχετον	ἐδεδοχέτην	ἐδεδόχεμεν	ἐδεδόχετε	ἐδεδόχεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐδεδόγμην	ἐδέδοξο	ἐδέδοκτο	ἐδέδοχθον	ἐδεδόχθην	ἐδεδόγμεθᾰ	ἐδέδοχθε	ἐδεδόχᾰτο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἐδεδοκήκειν, ἐδεδοκήμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδεδοκήκειν, ἐδεδοκήκη	ἐδεδοκήκεις, ἐδεδοκήκης	ἐδεδοκήκει(ν)	ἐδεδοκήκετον	ἐδεδοκηκέτην	ἐδεδοκήκεμεν	ἐδεδοκήκετε	ἐδεδοκήκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐδεδοκήμην	ἐδεδόκησο	ἐδεδόκητο	ἐδεδόκησθον	ἐδεδοκήσθην	ἐδεδοκήμεθᾰ	ἐδεδόκησθε	ἐδεδόκηντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Related terms

δέχομαι ‎(dékhomai)
δόξα ‎(dóxa)
παράδοξος ‎(parádoxos)

References

δοκέω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
δοκέω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
δοκέω in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
«δοκέω» in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
δοκέω in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
“G1380”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979

Etymology

According to Beekes, derived from δέχομαι ‎(dékhomai, “I take, accept”), from Proto-Indo-European *deḱ- ‎(“to take”). Cognate to Latin doceō ‎(“I teach, show, rehearse”) and Latin dīgnus ‎(“fitting, worthy”).

Pronunciation

5th BC Attic: IPA: /do.ké.ɔː/
1st BC Egyptian: IPA: /do.ˈkɛ.o/
4th AD Koine: IPA: /ðo.ˈke.o/
10th AD Byzantine: IPA: /ðo.ˈce.o/
15th AD Constantinopolitan: IPA: /ðo.ˈce.o/

Definify.com

Definition 2024

δοκέω

δοκέω

Ancient Greek

Verb

Inflection

Related terms

References

Etymology

Pronunciation

Similar Results