Definify.com
Definition 2024
δυνάστης
δυνάστης
Ancient Greek
Noun
δῠνᾰ́στης • (dunástēs) m (genitive δυνάστου); first declension
Declension
First declension of δυνάστης, δυνάστου
Case / # | Singular | Dual | Plural |
---|---|---|---|
Nominative | δυνάστης | δυνάστᾱ | δυνάσται |
Genitive | δυνάστου | δυνάσταιν | δυναστῶν |
Dative | δυνάστῃ | δυνάσταιν | δυνάσταις |
Accusative | δυνάστην | δυνάστᾱ | δυνάστᾱς |
Vocative | δυνάστη | δυνάστᾱ | δυνάσται |
Derived terms
Descendants
References
- δυνάστης in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
Greek
Noun
δυνάστης • (dynástis) m
Declension
declension of δυνάστης
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | δυνάστης | δυνάστες |
genitive | δυνάστη | δυναστών |
accusative | δυνάστη | δυνάστες |
vocative | δυνάστη | δυνάστες |
Related terms
- δυναστεία (dynasteía)
- δυναστευτικός (dynasteftikós)
- δυναστεύω (dynastévo)
- δυναστικός (dynastikós)
- δυνάστρια (dynástria)
- καταδυναστεύω (katadynastévo)