Definify.com

Definition 2024

σκήπτω

σκήπτω

Ancient Greek

Verb

σκήπτω • ‎(skḗptō)

to prop, stay, press one thing against or upon another
1. (medium, passive) to prop oneself or lean upon a staff
  - Homer, Odyssey 17.203
2. (with accusative) to put forward by way of support, allege by way of excuse
  - Euripides, Helen 834
to let fall upon, hurl, shoot
- Aeschylus, Agamemnon 366
1. (intransitive) to fall
  - Aeschylus, Prometheus Bound 749

Inflection

Present: σκήπτω, σκήπτομαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σκήπτω	σκήπτεις	σκήπτει	σκήπτετον	σκήπτετον	σκήπτομεν	σκήπτετε	σκήπτουσῐ(ν)
	subjunctive	σκήπτω	σκήπτῃς	σκήπτῃ	σκήπτητον	σκήπτητον	σκήπτωμεν	σκήπτητε	σκήπτωσῐ(ν)
	optative	σκήπτοιμῐ	σκήπτοις	σκήπτοι	σκήπτοιτον	σκηπτοίτην	σκήπτοιμεν	σκήπτοιτε	σκήπτοιεν
	imperative		σκῆπτε	σκηπτέτω	σκήπτετον	σκηπτέτων		σκήπτετε	σκηπτόντων
middle/ passive	indicative	σκήπτομαι	σκήπτει/ σκήπτῃ	σκήπτεται	σκήπτεσθον	σκήπτεσθον	σκηπτόμεθᾰ	σκήπτεσθε	σκήπτονται
	subjunctive	σκήπτωμαι	σκήπτῃ	σκήπτηται	σκήπτησθον	σκήπτησθον	σκηπτώμεθᾰ	σκήπτησθε	σκήπτωνται
	optative	σκηπτοίμην	σκήπτοιο	σκήπτοιτο	σκήπτοισθον	σκηπτοίσθην	σκηπτοίμεθᾰ	σκήπτοισθε	σκήπτοιντο
	imperative		σκήπτου	σκηπτέσθω	σκήπτεσθον	σκηπτέσθων		σκήπτεσθε	σκηπτέσθων
		active				middle/passive
infinitive		σκήπτειν				σκήπτεσθαι
participle		σκήπτων , σκήπτουσᾰ , σκῆπτον				σκηπτόμενος , σκηπτομένη , σκηπτόμενον

Imperfect: ἔσκηπτον, ἐσκηπτόμην

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσκηπτον	ἔσκηπτες	ἔσκηπτε	ἐσκήπτετον	ἐσκηπτέτην	ἐσκήπτομεν	ἐσκήπτετε	ἔσκηπτον
middle/ passive	indicative	ἐσκηπτόμην	ἐσκήπτου	ἐσκήπτετο	ἐσκήπτεσθον	ἐσκηπτέσθην	ἐσκηπτόμεθᾰ	ἐσκήπτεσθε	ἐσκήπτοντο

Future: σκήψω, σκήψομαι, σκηφθήσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σκήψω	σκήψεις	σκήψει	σκήψετον	σκήψετον	σκήψομεν	σκήψετε	σκήψουσῐ(ν)
active	optative	σκήψοιμῐ	σκήψοις	σκήψοι	σκήψοιτον	σκηψοίτην	σκήψοιμεν	σκήψοιτε	σκήψοιεν
middle	indicative	σκήψομαι	σκήψει/ σκήψῃ	σκήψεται	σκήψεσθον	σκήψεσθον	σκηψόμεθᾰ	σκήψεσθε	σκήψονται
middle	optative	σκηψοίμην	σκήψοιο	σκήψοιτο	σκήψοισθον	σκηψοίσθην	σκηψοίμεθᾰ	σκήψοισθε	σκήψοιντο
passive	indicative	σκηφθήσομαι	σκηφθήσει/ σκηφθήσῃ	σκηφθήσεται	σκηφθήσεσθον	σκηφθήσεσθον	σκηφθησόμεθᾰ	σκηφθήσεσθε	σκηφθήσονται
passive	optative	σκηφθησοίμην	σκηφθήσοιο	σκηφθήσοιτο	σκηφθήσοισθον	σκηφθησοίσθην	σκηφθησοίμεθᾰ	σκηφθήσοισθε	σκηφθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		σκήψειν			σκήψεσθαι		σκηφθήσεσθαι
participle		σκήψων , σκήψουσᾰ , σκῆψον			σκηψόμενος , σκηψομένη , σκηψόμενον		σκηφθησόμενος , σκηφθησομένη , σκηφθησόμενον

Aorist: ἔσκηψα, ἐσκηψάμην, ἐσκήφθην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσκηψα	ἔσκηψας	ἔσκηψε	ἐσκήψατον	ἐσκηψάτην	ἐσκήψαμεν	ἐσκήψατε	ἔσκηψαν
	subjunctive	σκήψω	σκήψῃς	σκήψῃ	σκήψητον	σκήψητον	σκήψωμεν	σκήψητε	σκήψωσῐ(ν)
	optative	σκήψαιμῐ	σκήψαις/ σκήψειας	σκήψαι/ σκήψειε	σκήψαιτον	σκηψαίτην	σκήψαιμεν	σκήψαιτε	σκήψαιεν/ σκήψειαν
	imperative		σκῆψον	σκηψάτω	σκήψατον	σκηψάτων		σκήψατε	σκηψάντων
middle	indicative	ἐσκηψάμην	ἐσκήψω	ἐσκήψατο	ἐσκήψασθον	ἐσκηψάσθην	ἐσκηψάμεθα	ἐσκήψασθε	ἐσκήψαντο
	subjunctive	σκήψωμαι	σκήψῃ	σκήψηται	σκήψησθον	σκήψησθον	σκηψώμεθα	σκήψησθε	σκήψωνται
	optative	σκηψαίμην	σκήψαιο	σκήψαιτο	σκήψαισθον	σκηψαίσθην	σκηψαίμεθα	σκήψαισθε	σκήψαιντο
	imperative		σκῆψαι	σκηψάσθω	σκήψασθον	σκηψάσθων		σκήψασθε	σκηψάσθων
passive	indicative	ἐσκήφθην	ἐσκήφθης	ἐσκήφθη	ἐσκήφθητον	ἐσκηφθήτην	ἐσκήφθημεν	ἐσκήφθητε	ἐσκήφθησαν
	subjunctive	σκηφθῶ	σκηφθῇς	σκηφθῇ	σκηφθῆτον	σκηφθῆτον	σκηφθῶμεν	σκηφθῆτε	σκηφθῶσῐ(ν)
	optative	σκηφθείην	σκηφθείης	σκηφθείη	σκηφθεῖτον/ σκηφθείητον	σκηφθείτην/ σκηφθειήτην	σκηφθεῖμεν/ σκηφθείημεν	σκηφθεῖτε/ σκηφθείητε	σκηφθεῖεν/ σκηφθείησαν
	imperative		σκήφθητι	σκηφθήτω	σκήφθητον	σκηφθήτων		σκήφθητε	σκηφθέντων
		active			middle		passive
infinitive		σκῆψαι			σκήψασθαι		σκηφθῆναι
participle	m	σκήψᾱς			σκηψάμενος		σκηφθείς
	f	σκήψᾱσα			σκηψαμένη		σκηφθεῖσα
	n	σκῆψαν			σκηψάμενον		σκηφθέν

Perfect: ἔσκηφᾰ, ἔσκημμαι

number		singular			dual		plural
perfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔσκηφᾰ	ἔσκηφᾰς	ἔσκηφε	ἐσκήφᾰτον	ἐσκήφᾰτον	ἐσκήφᾰμεν	ἐσκήφᾰτε	ἐσκήφᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἐσκηφὼς ὦ/ ἐσκήφω	ἐσκηφὼς ᾖς/ ἐσκήφῃς	ἐσκηφὼς ᾖ/ ἐσκήφῃ	ἐσκηφότε ἦτον/ ἐσκήφητον	ἐσκηφότε ἦτον/ ἐσκήφητον	ἐσκηφότες ὦμεν/ ἐσκήφωμεν	ἐσκηφότες ἦτε/ ἐσκήφητε	ἐσκηφότες ὦσῐ(ν)/ ἐσκήφωσῐ(ν)
	optative	ἐσκηφὼς εἴην/ ἐσκήφοιμῐ/ ἐσκηφοίην	ἐσκηφὼς εἴης/ ἐσκήφοις/ ἐσκηφοίης	ἐσκηφὼς εἴη/ ἐσκήφοι/ ἐσκηφοίη	ἐσκηφότε εἴητον/ ἐσκηφότε εἶτον/ ἐσκήφοιτον	ἐσκηφὀτε εἰήτην/ ἐσκηφότε εἴτην/ ἐσκηφοίτην	ἐσκηφότες εἴημεν/ ἐσκηφότες εἶμεν/ ἐσκήφοιμεν	ἐσκηφότες εἴητε/ ἐσκηφότες εἶτε/ ἐσκήφοιτε	ἐσκηφότες εἴησᾰν/ ἐσκηφότε εἶεν/ ἐσκήφοιεν
	imperative		ἐσκηφὼς ἴσθῐ	ἐσκηφὼς ἔστω	ἐσκηφότε ἔστον	ἐσκηφότε ἔστων		ἐσκηφότες ἔστε	ἐσκηφότες ὄντων
middle/ passive	indicative	ἔσκημμαι	ἔσκηψαι	ἔσκηπται	ἔσκηφθον	ἔσκηφθον	ἐσκήμμεθᾰ	ἔσκηφθε	ἐσκημμένοι εἰσί
	subjunctive	ἐσκημμένος ὦ	ἐσκημμένος ᾖς	ἐσκημμένος ᾖ	ἐσκημμένω ἦτον	ἐσκημμένω ἦτον	ἐσκημμένοι ὦμεν	ἐσκημμένοι ἦτε	ἐσκημμένοι ὦσῐ
	optative	ἐσκημμένος εἴην	ἐσκημμένος εἴης	ἐσκημμένος εἴη	ἐσκημμένοι εἴητον/ ἐσκημμένοι εἶτον	ἐσκημμένω εἰήτην/ ἐσκημμένω εἴτην	ἐσκημμένοι εἴημεν/ ἐσκημμένοι εἶμεν	ἐσκημμένοι εἴητε/ ἐσκημμένοι εἶτε	ἐσκημμένοι εἴησᾰν/ ἐσκημμένοι εἶεν
	imperative		ἔσκηψο	ἐσκήφθω	ἔσκηφθον	ἐσκήφθων		ἔσκηφθε	ἐσκήφθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐσκηφέναι				ἐσκήφθαι
participle		ἐσκηφώς , ἐσκηφυῖα , ἐσκηφός				ἐσκημμένος , ἐσκημμένη , ἐσκημμένον

Synonyms

(hurl): ἐνσκήπτω ‎(enskḗptō) ἐνσκίμπτω ‎(enskímptō), ἐπισκήπτω ‎(episkḗptō)

References

σκήπτω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
«σκήπτω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
LSJ 8th edition