Definify.com
Definition 2024
στοιχειωτής
στοιχειωτής
Ancient Greek
Noun
στοιχειωτής • (stoikheiōtḗs) m (genitive στοιχειωτοῦ); first declension
Declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ στοιχειωτής | τὼ στοιχειωτᾱ́ | οἱ στοιχειωταί | ||||||||||
| Genitive | τοῦ στοιχειωτοῦ | τοῖν στοιχειωταῖν | τῶν στοιχειωτῶν | ||||||||||
| Dative | τῷ στοιχειωτῇ | τοῖν στοιχειωταῖν | τοῖς στοιχειωταῖς | ||||||||||
| Accusative | τὸν στοιχειωτήν | τὼ στοιχειωτᾱ́ | τοὺς στοιχειωτᾱ́ς | ||||||||||
| Vocative | στοιχειωτής | στοιχειωτᾱ́ | στοιχειωταί | ||||||||||
| Notes: | This table gives Attic inflectional endings. For declension in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. | ||||||||||||
References
- στοιχειωτής in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- «στοιχειωτής» on page 1,433/1 of Liddell & Scott’s Greek–English Lexicon (8th ed., 1897), Oxford: At the Clarendon Press