Definify.com
Definition 2024
συνείδησις
συνείδησις
Ancient Greek
- (4th AD Koine) IPA(key): /syníðisis/
- (10th AD Byzantine) IPA(key): /syníðisis/
- (15th AD Constantinopolitan) IPA(key): /siníðisis/
Noun
συνείδησις • (suneídēsis) f (genitive συνειδήσεως); third declension
- consciousness, perception of one's own thoughts
- New Testament, Second Epistle to the Corinthians 4.2
- New Testament, First Epistle of Peter 2.19
- New Testament, Epistle to the Hebrews 10.2
- New Testament, First Epistle to the Corinthians 8.7
-
- consciousness of right or wrong, conscience
- New Testament, Acts of the Apostles 23.1
- New Testament, Acts of the Apostles 24.!6
- New Testament, First Epistle to Timothy 3.9
- New Testament, First Epistle to the Corinthians 8.7
- New Testament, First Epistle to the Corinthians 10.27
Inflection
Third declension of συνείδησῐς, συνειδήσεως
Case / # | Singular | Dual | Plural |
---|---|---|---|
Nominative | συνείδησῐς | συνειδήσει | συνειδήσεις |
Genitive | συνειδήσεως | συνειδησέοιν | συνειδήσεων |
Dative | συνειδήσει | συνειδησέοιν | συνειδήσεσῐ(ν) |
Accusative | συνείδησῐν | συνειδήσει | συνειδήσεις |
Vocative | συνείδησῐ | συνειδήσει | συνειδήσεις |
Third declension of συνείδησῐς, συνειδήσιος
Case / # | Singular | Dual | Plural |
---|---|---|---|
Nominative | συνείδησῐς | συνειδήσιε | συνειδήσιες |
Genitive | συνειδήσιος | συνειδησίοιν | συνειδησίων |
Dative | συνειδήσῑ, συνειδήσει | συνειδησίοιν | συνειδήσῐσῐ(ν), συνειδησίεσῐ(ν), συνειδήσεσῐ(ν) |
Accusative | συνείδησῐν | συνειδήσιε | συνειδήσῑς, συνειδήσιᾰς |
Vocative | συνείδησῐ | συνειδήσιε | συνειδήσιες |
References
- συνείδησις in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- «συνείδησις» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- “G4893”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979