Ancient Greek

Noun

φωνῆεν • ‎(phōnêen) n ‎(genitive φωνήεντος); third declension (Koine)

1. (grammar, chiefly in the plural) a vowel (α, ε, η, ι, ο, υ or ω)

Declension

Descendants

• Greek: φωνήεν ‎(foníen)
• Latin: vōcālis (calque)

Adjective

φωνῆεν • ‎(phōnêen)

1. neuter nominative singular of φωνήεις ‎(phōnḗeis)
2. neuter accusative singular of φωνήεις ‎(phōnḗeis)
3. neuter vocative singular of φωνήεις ‎(phōnḗeis)