Definify.com
Definition 2024
χαίνω
χαίνω
Ancient Greek
Verb
χαίνω • (khaínō)
- late present of χάσκω (kháskō)
Inflection
Present: χαίνω, χαίνομαι
| number | singular | dual | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| present | first | second | third | second | third | first | second | third | |
| active | indicative | χαίνω | χαίνεις | χαίνει | χαίνετον | χαίνετον | χαίνομεν | χαίνετε | χαίνουσῐ(ν) |
| subjunctive | χαίνω | χαίνῃς | χαίνῃ | χαίνητον | χαίνητον | χαίνωμεν | χαίνητε | χαίνωσῐ(ν) | |
| optative | χαίνοιμῐ | χαίνοις | χαίνοι | χαίνοιτον | χαινοίτην | χαίνοιμεν | χαίνοιτε | χαίνοιεν | |
| imperative | χαῖνε | χαινέτω | χαίνετον | χαινέτων | χαίνετε | χαινόντων | |||
| middle/
passive |
indicative | χαίνομαι | χαίνει/ χαίνῃ |
χαίνεται | χαίνεσθον | χαίνεσθον | χαινόμεθᾰ | χαίνεσθε | χαίνονται |
| subjunctive | χαίνωμαι | χαίνῃ | χαίνηται | χαίνησθον | χαίνησθον | χαινώμεθᾰ | χαίνησθε | χαίνωνται | |
| optative | χαινοίμην | χαίνοιο | χαίνοιτο | χαίνοισθον | χαινοίσθην | χαινοίμεθᾰ | χαίνοισθε | χαίνοιντο | |
| imperative | χαίνου | χαινέσθω | χαίνεσθον | χαινέσθων | χαίνεσθε | χαινέσθων | |||
| active | middle/passive | ||||||||
| infinitive | χαίνειν | χαίνεσθαι | |||||||
| participle | χαίνων , χαίνουσᾰ , χαῖνον | χαινόμενος , χαινομένη , χαινόμενον | |||||||
Related terms
- χάος (kháos)
References
- χαίνω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- χαίνω in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
- «χαίνω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- «χαίνω» in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963