Definify.com

Definition 2024

дазво́ліць • ‎(dazvólicʹ) ‎(perfective, imperfective дазваляць)

Conjugation of дазволіць

perfective aspect
infinitive	дазво́ліць (dazvólicʹ)
adverbial	present tense	past tense
	—	дазво́ліўшы (dazvóliŭšy)
	present tense	future tense
1st singular (я ‎(ja))	—	дазво́лю (dazvólju)
2nd singular (ты ‎(ty))	—	дазво́ліш (dazvóliš)
3rd singular (ён ‎(jón)/яна́ ‎(janá)/яно́ ‎(janó))	—	дазво́ліць (dazvólicʹ)
1st plural (мы ‎(my))	—	дазво́лім (dazvólim)
2nd plural (вы ‎(vy))	—	дазво́ліце (dazvólicje)
3rd plural (яны́ ‎(janý))	—	дазво́ляць (dazvóljacʹ)
imperative	singular	plural
	дазво́ль (dazvólʹ)	дазво́льце (dazvólʹcje)
past tense	singular	plural (мы ‎(my), вы ‎(vy), яны́ ‎(janý))
masculine (я ‎(ja), ты ‎(ty), ён ‎(jón))	дазво́ліў (dazvóliŭ)	дазво́лілі (dazvólili)
feminine (я ‎(ja), ты ‎(ty), яна́ ‎(janá))	дазво́ліла (dazvólila)
neuter (яно́ ‎(janó))	дазво́ліла (dazvólila)