Thai

Noun

สิทธิเก็บกิน • ‎(sìt-tí-gèp-gin)

1. (law) usufruct.
   • 1930, พระราชกฤษฎีกาให้ใช้บทบัญญัติบรรพ ๔ แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ลงวันที่ ๑๖ มีนาคม ๒๔๗๓:

     มาตรา ๑๔๑๗ อสังหาริมทรัพย์อาจต้องตกอยู่ในบังคับสิทธิเก็บกินอันเป็นเหตุให้ผู้ทรงสิทธินั้นมีสิทธิครอบครอง ใช้ และถือเอาซึ่งประโยชน์แห่งทรัพย์สินนั้น‎

     mâat-dtraa nʉ̀ng pan sìi rɔ́ɔi sìp-jèt à-sǎng-hǎa-rí-má-sáp àat dtɔ̂ng dtòk yùu nai bang-káp sìt-tí-gèp-gin an bpen-hèet hâi pûu-song-sìt-tí nán mii sìt-tí krɔ̂ɔp-krɔɔng chái lɛ́ tʉ̌ʉ-ao sʉ̂ng bprà-yòot hɛ̀ng sáp-sǐn nán

     Section 1417 An immovable property may be subjected to a usufruct, by which the usufructuary is entitled to possess, use, and derive benefits from that property.

     มาตรา ๑๔๑๘ สิทธิเก็บกินนั้นจะก่อให้เกิดโดยมีกำหนดเวลาหรือตลอดชีวิตแห่งผู้ทรงสิทธิก็ได้‎

     mâat-dtraa nʉ̀ng pan sìi rɔ́ɔi sìp-bpɛ̀ɛt sìt-tí-gèp-gin nán jà gɔ̀ɔ-hâi-gə̀ət dooi mii gam-nòt-wee-laa rʉ̌ʉ dtà-lɔ̀ɔt chii-wít hɛ̀ng pûu-song-sìt-tí gɔ̂ɔ-dâai

     Section 1418 A usufruct may be created either for a period of time or for the life of the usufructuary.

     มาตรา ๑๔๒๐ เมื่อสิทธิเก็บกินสิ้นลง ผู้ทรงสิทธิต้องส่งทรัพย์สินคืนแก่เจ้าของ‎

     mâat-dtraa nʉ̀ng pan sìi rɔ́ɔi yîi-sìp mʉ̂ʉa sìt-tí-gèp-gin sîn long pûu-song-sìt-tí dtɔ̂ng sòng sáp-sǐn kʉʉn gɛ̀ɛ jâo-kɔ̌ɔng

     Section 1420 The usufructuary is obliged to return the property to the owner after the end of the usufruct.

Derived terms

• ผู้ทรงสิทธิเก็บกิน ‎(“usufructuary”)