Definify.com

Definition 2024

ἀδικέω

Ancient Greek

Verb

ᾰ̓δῐκέω • ‎(adikéō)

(intransitive) to do wrong, to sin, break the law
- 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Rhetoric 1368.B.6
- 442 BCE, Sophocles, Antigone 1059
- 458 BCE, Aeschylus, The Eumenides 85
- 458 BCE, Aeschylus, The Eumenides 749
- 400 BCE – 387 BCE, Plato, Apology 19.B
- 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Memorabilia 1.1.1
- 380 BCE, Plato, The Republic 344.C
- 380 BCE, Plato, The Republic 409.A
- 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Rhetoric 1389.B.7
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 3.145
- 385 BCE – 380 BCE, Plato, Symposium 188.A
- 361 BCE, Demosthenes, Against Midias 175
- 423 BCE, Aristophanes, The Clouds 25
- 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Nicomachean Ethics 1123.B.32
(transitive) to do one wrong, to wrong one, to injure [+accusative = someone]
- 680 BCE – 645 BCE, Archilochus, Supplement 2.13
- 630 BCE – 570 BCE, Sappho, Collected Works 1.20
- 540 BCE – 450 BCE, Epicharmus, Collected Works 286
- 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 1.112
- 342 BCE – 290 BCE, Menander, The Farmer 30
- 388 BCE, Aristophanes, Plutus 460
- 361 BCE, Demosthenes, Against Midias 129
- 384 BCE – 322 BCE, Demosthenes, Against Leptines 124
- 428 BCE – 347 BCE, Plato, Laws 854.E
- 406 BCE, Sophocles, Oedipus at Colonus 174
- 431 BCE, Euripides, Medea 265
- 389 BCE – 314 BCE, Aeschines, Against Ctesiphon 84
- 385 BCE – 380 BCE, Plato, Symposium 196.B
- 480 BCE – 411 BCE, Antiphon of Rhamnus, Third Tetralogy 4.9
- 380 BCE, Plato, The Republic 359.A
- New Testament, Second Epistle of Peter 2.13

Inflection

Present: ἀδικέω, ἀδικέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀδικέω	ἀδικέεις	ἀδικέει	ἀδικέετον	ἀδικέετον	ἀδικέομεν	ἀδικέετε	ἀδικέουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀδικέω	ἀδικέῃς	ἀδικέῃ	ἀδικέητον	ἀδικέητον	ἀδικέωμεν	ἀδικέητε	ἀδικέωσῐ(ν)
	optative	ἀδικέοιμῐ	ἀδικέοις	ἀδικέοι	ἀδικέοιτον	ἀδικεοίτην	ἀδικέοιμεν	ἀδικέοιτε	ἀδικέοιεν
	imperative		ἀδίκεε	ἀδικεέτω	ἀδικέετον	ἀδικεέτων		ἀδικέετε	ἀδικεόντων
middle/ passive	indicative	ἀδικέομαι	ἀδικέῃ, ἀδικέει	ἀδικέεται	ἀδικέεσθον	ἀδικέεσθον	ἀδικεόμεθᾰ	ἀδικέεσθε	ἀδικέονται
	subjunctive	ἀδικέωμαι	ἀδικέῃ	ἀδικέηται	ἀδικέησθον	ἀδικέησθον	ἀδικεώμεθᾰ	ἀδικέησθε	ἀδικέωνται
	optative	ἀδικεοίμην	ἀδικέοιο	ἀδικέοιτο	ἀδικέοισθον	ἀδικεοίσθην	ἀδικεοίμεθᾰ	ἀδικέοισθε	ἀδικέοιντο
	imperative		ἀδικέου	ἀδικεέσθω	ἀδικέεσθον	ἀδικεέσθων		ἀδικέεσθε	ἀδικεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀδικέειν				ἀδικέεσθαι
participle	m	ἀδικέων				ἀδικεόμενος
	f	ἀδικέουσᾰ				ἀδικεομένη
	n	ἀδικέον				ἀδικεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ἀδικῶ, ἀδικοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀδικῶ	ἀδικεῖς	ἀδικεῖ	ἀδικεῖτον	ἀδικεῖτον	ἀδικοῦμεν	ἀδικεῖτε	ἀδικοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἀδικῶ	ἀδικῇς	ἀδικῇ	ἀδικῆτον	ἀδικῆτον	ἀδικῶμεν	ἀδικῆτε	ἀδικῶσῐ(ν)
	optative	ἀδικοίην, ἀδικοῖμῐ	ἀδικοίης, ἀδικοῖς	ἀδικοίη, ἀδικοῖ	ἀδικοῖτον, ἀδικοίητον	ἀδικοίτην, ἀδικοιήτην	ἀδικοῖμεν, ἀδικοίημεν	ἀδικοῖτε, ἀδικοίητε	ἀδικοῖεν, ἀδικοίησᾰν
	imperative		ἀδίκει	ἀδικείτω	ἀδικεῖτον	ἀδικείτων		ἀδικεῖτε	ἀδικούντων
middle/ passive	indicative	ἀδικοῦμαι	ἀδικεῖ, ἀδικῇ	ἀδικεῖται	ἀδικεῖσθον	ἀδικεῖσθον	ἀδικούμεθᾰ	ἀδικεῖσθε	ἀδικοῦνται
	subjunctive	ἀδικῶμαι	ἀδικῇ	ἀδικῆται	ἀδικῆσθον	ἀδικῆσθον	ἀδικώμεθᾰ	ἀδικῆσθε	ἀδικῶνται
	optative	ἀδικοίμην	ἀδικοῖο	ἀδικοῖτο	ἀδικοῖσθον	ἀδικοίσθην	ἀδικοίμεθᾰ	ἀδικοῖσθε	ἀδικοῖντο
	imperative		ἀδικοῦ	ἀδικείσθω	ἀδικεῖσθον	ἀδικείσθων		ἀδικεῖσθε	ἀδικείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀδικεῖν				ἀδικεῖσθαι
participle	m	ἀδικῶν				ἀδικούμενος
	f	ἀδικοῦσᾰ				ἀδικουμένη
	n	ἀδικοῦν				ἀδικούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἠδίκεον, ἠδικεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠδίκεον	ἠδίκεες	ἠδίκεε(ν)	ἠδικέετον	ἠδικεέτην	ἠδικέομεν	ἠδικέετε	ἠδίκεον
middle/ passive	indicative	ἠδικεόμην	ἠδικέου	ἠδικέετο	ἠδικέεσθον	ἠδικεέσθην	ἠδικεόμεθᾰ	ἠδικέεσθε	ἠδικέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἠδίκουν, ἠδικούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠδίκουν	ἠδίκεις	ἠδίκει	ἠδικεῖτον	ἠδικείτην	ἠδικοῦμεν	ἠδικεῖτε	ἠδίκουν
middle/ passive	indicative	ἠδικούμην	ἠδικοῦ	ἠδικεῖτο	ἠδικεῖσθον	ἠδικείσθην	ἠδικούμεθᾰ	ἠδικεῖσθε	ἠδικοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ἀδικήσω, ἀδικήσομαι, ἀδικηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀδικήσω	ἀδικήσεις	ἀδικήσει	ἀδικήσετον	ἀδικήσετον	ἀδικήσομεν	ἀδικήσετε	ἀδικήσουσῐ(ν)
active	optative	ἀδικήσοιμῐ	ἀδικήσοις	ἀδικήσοι	ἀδικήσοιτον	ἀδικησοίτην	ἀδικήσοιμεν	ἀδικήσοιτε	ἀδικήσοιεν
middle	indicative	ἀδικήσομαι	ἀδικήσῃ, ἀδικήσει	ἀδικήσεται	ἀδικήσεσθον	ἀδικήσεσθον	ἀδικησόμεθᾰ	ἀδικήσεσθε	ἀδικήσονται
middle	optative	ἀδικησοίμην	ἀδικήσοιο	ἀδικήσοιτο	ἀδικήσοισθον	ἀδικησοίσθην	ἀδικησοίμεθᾰ	ἀδικήσοισθε	ἀδικήσοιντο
passive	indicative	ἀδικηθήσομαι	ἀδικηθήσῃ	ἀδικηθήσεται	ἀδικηθήσεσθον	ἀδικηθήσεσθον	ἀδικηθησόμεθᾰ	ἀδικηθήσεσθε	ἀδικηθήσονται
passive	optative	ἀδικηθησοίμην	ἀδικηθήσοιο	ἀδικηθήσοιτο	ἀδικηθήσοισθον	ἀδικηθησοίσθην	ἀδικηθησοίμεθᾰ	ἀδικηθήσοισθε	ἀδικηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἀδικήσειν			ἀδικήσεσθαι		ἀδικηθήσεσθαι
participle	m	ἀδικήσων			ἀδικησόμενος		ἀδικηθησόμενος
	f	ἀδικήσουσᾰ			ἀδικησομένη		ἀδικηθησομένη
	n	ἀδικῆσον			ἀδικησόμενον		ἀδικηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

ἀδικέω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
ἀδικέω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
«ἀδικέω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
“G91”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979

Definify.com

Definition 2024

ἀδικέω

ἀδικέω

Ancient Greek

Verb

Inflection

References

Etymology

Pronunciation

Similar Results