Definify.com
Definition 2024
ἀνασύνταξις
ἀνασύνταξις
Ancient Greek
- (4th AD Koine) IPA(key): /anasýntaxsis/
- (10th AD Byzantine) IPA(key): /anasýntaksis/
- (15th AD Constantinopolitan) IPA(key): /anasí̃daksis/
Noun
ἀνασύνταξις • (anasúntaxis) f (genitive ἀνασυντάξεως); third declension
- reassessment of war-tax levied on property
Inflection
Third declension of ἀνασύνταξῐς, ἀνασυντάξεως
| Case / # | Singular | Dual | Plural |
|---|---|---|---|
| Nominative | ἀνασύνταξῐς | ἀνασυντάξει | ἀνασυντάξεις |
| Genitive | ἀνασυντάξεως | ἀνασυνταξέοιν | ἀνασυντάξεων |
| Dative | ἀνασυντάξει | ἀνασυνταξέοιν | ἀνασυντάξεσῐ(ν) |
| Accusative | ἀνασύνταξῐν | ἀνασυντάξει | ἀνασυντάξεις |
| Vocative | ἀνασύνταξῐ | ἀνασυντάξει | ἀνασυντάξεις |
Third declension of ἀνασύνταξῐς, ἀνασυντάξιος
| Case / # | Singular | Dual | Plural |
|---|---|---|---|
| Nominative | ἀνασύνταξῐς | ἀνασυντάξιε | ἀνασυντάξιες |
| Genitive | ἀνασυντάξιος | ἀνασυνταξίοιν | ἀνασυνταξίων |
| Dative | ἀνασυντάξῑ, ἀνασυντάξει | ἀνασυνταξίοιν | ἀνασυντάξῐσῐ(ν), ἀνασυνταξίεσῐ(ν), ἀνασυντάξεσῐ(ν) |
| Accusative | ἀνασύνταξῐν | ἀνασυντάξιε | ἀνασυντάξῑς, ἀνασυντάξιᾰς |
| Vocative | ἀνασύνταξῐ | ἀνασυντάξιε | ἀνασυντάξιες |
References
- ἀνασύνταξις in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- «ἀνασύνταξις» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- «ἀνασύνταξις» in the Diccionario Griego–Español en línea (© 2006–2016)