Definify.com
Definition 2024
ἐνεργητικός
ἐνεργητικός
See also: ενεργητικός
Ancient Greek
Adjective
ἐνεργητῐκός • (energētikós) m (feminine ἐνεργητῐκή, neuter ἐνεργητῐκόν); first/second declension (Attic, Koine)
- Able to act on; acting on
- Active
- (grammar) In the active voice (of verbs, nouns, inflectional categories, or wording)
- Phryn., PSp. 9.B
- Efficacious, stimulating
- Geoponica, 2 33.4
-
Inflection
Declension of ἐνεργητῐκός; ἐνεργητῐκή; ἐνεργητῐκόν
Number | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | ||||
Nominative | ἐνεργητῐκός | ἐνεργητῐκή | ἐνεργητῐκόν | ἐνεργητῐκώ | ἐνεργητῐκᾱ́ | ἐνεργητῐκώ | ἐνεργητῐκοί | ἐνεργητῐκαί | ἐνεργητῐκᾰ́ | ||||
Genitive | ἐνεργητῐκοῦ | ἐνεργητῐκῆς | ἐνεργητῐκοῦ | ἐνεργητῐκοῖν | ἐνεργητῐκαῖν | ἐνεργητῐκοῖν | ἐνεργητῐκῶν | ἐνεργητῐκῶν | ἐνεργητῐκῶν | ||||
Dative | ἐνεργητῐκῷ | ἐνεργητῐκῇ | ἐνεργητῐκῷ | ἐνεργητῐκοῖν | ἐνεργητῐκαῖν | ἐνεργητῐκοῖν | ἐνεργητῐκοῖς | ἐνεργητῐκαῖς | ἐνεργητῐκοῖς | ||||
Accusative | ἐνεργητῐκόν | ἐνεργητῐκήν | ἐνεργητῐκόν | ἐνεργητῐκώ | ἐνεργητῐκᾱ́ | ἐνεργητῐκώ | ἐνεργητῐκούς | ἐνεργητῐκᾱ́ς | ἐνεργητῐκᾰ́ | ||||
Vocative | ἐνεργητῐκέ | ἐνεργητῐκή | ἐνεργητῐκόν | ἐνεργητῐκώ | ἐνεργητῐκᾱ́ | ἐνεργητῐκώ | ἐνεργητῐκοί | ἐνεργητῐκαί | ἐνεργητῐκᾰ́ | ||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | ||||||||||
ἐνεργητῐκῶς | ἐνεργητῐκώτερος | ἐνεργητῐκώτᾰτος | |||||||||||
Notes: | This table gives Attic inflectional endings. For declension in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. |
Synonyms
- (active): πρᾱκτῐκός (prāktikós)
Descendants
- English: energetic
References
- ἐνεργητικός in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press