Definify.com

Definition 2024

ἑρμηνεύω

ἑρμηνεύω

See also: ερμηνεύω

Ancient Greek

(4th AD Koine) IPA^(key): /erminéβo/

(10th AD Byzantine) IPA^(key): /erminévo/

(15th AD Constantinopolitan) IPA^(key): /eɾminévo/

Verb

ἑρμηνεύω • ‎(hermēneúō)

to interpret, esp. of languages
to explain
to speak clearly, expound

Inflection

Present: ἑρμηνεύω, ἑρμηνεύομαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἑρμηνεύω	ἑρμηνεύεις	ἑρμηνεύει	ἑρμηνεύετον	ἑρμηνεύετον	ἑρμηνεύομεν	ἑρμηνεύετε	ἑρμηνεύουσῐ(ν)
	subjunctive	ἑρμηνεύω	ἑρμηνεύῃς	ἑρμηνεύῃ	ἑρμηνεύητον	ἑρμηνεύητον	ἑρμηνεύωμεν	ἑρμηνεύητε	ἑρμηνεύωσῐ(ν)
	optative	ἑρμηνεύοιμῐ	ἑρμηνεύοις	ἑρμηνεύοι	ἑρμηνεύοιτον	ἑρμηνευοίτην	ἑρμηνεύοιμεν	ἑρμηνεύοιτε	ἑρμηνεύοιεν
	imperative		ἑρμήνευε	ἑρμηνευέτω	ἑρμηνεύετον	ἑρμηνευέτων		ἑρμηνεύετε	ἑρμηνευόντων
middle/ passive	indicative	ἑρμηνεύομαι	ἑρμηνεύει/ ἑρμηνεύῃ	ἑρμηνεύεται	ἑρμηνεύεσθον	ἑρμηνεύεσθον	ἑρμηνευόμεθᾰ	ἑρμηνεύεσθε	ἑρμηνεύονται
	subjunctive	ἑρμηνεύωμαι	ἑρμηνεύῃ	ἑρμηνεύηται	ἑρμηνεύησθον	ἑρμηνεύησθον	ἑρμηνευώμεθᾰ	ἑρμηνεύησθε	ἑρμηνεύωνται
	optative	ἑρμηνευοίμην	ἑρμηνεύοιο	ἑρμηνεύοιτο	ἑρμηνεύοισθον	ἑρμηνευοίσθην	ἑρμηνευοίμεθᾰ	ἑρμηνεύοισθε	ἑρμηνεύοιντο
	imperative		ἑρμηνεύου	ἑρμηνευέσθω	ἑρμηνεύεσθον	ἑρμηνευέσθων		ἑρμηνεύεσθε	ἑρμηνευέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἑρμηνεύειν				ἑρμηνεύεσθαι
participle		ἑρμηνεύων , ἑρμηνεύουσᾰ , ἑρμήνευον				ἑρμηνευόμενος , ἑρμηνευομένη , ἑρμηνευόμενον

Derived terms

ἑρμηνεία ‎(hermēneía)
ἐρμηνεύς ‎(ermēneús)

Descendants

Greek: ερμηνεύω ‎(erminévo)

References

ἑρμηνεύω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
ἑρμηνεύω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
“G2059”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979