Definify.com
Definition 2024
ὀνομαστικόν
ὀνομαστικόν
Ancient Greek
- (4th AD Koine) IPA(key): /onomastikón/
- (10th AD Byzantine) IPA(key): /onomastikón/
- (15th AD Constantinopolitan) IPA(key): /onomastikón/
Noun
ὀνομαστικόν • (onomastikón) n (genitive ὀνομαστικοῦ); second declension
- vocabulary, arranged by subject and not by word order.
Inflection
Second declension of ὀνομαστῐκόν, ὀνομαστῐκοῦ
| Case / # | Singular | Dual | Plural |
|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ ὀνομαστῐκόν | τὼ ὀνομαστῐκώ | τὰ ὀνομαστῐκᾰ́ |
| Genitive | τοῦ ὀνομαστῐκοῦ | τοῖν ὀνομαστῐκοῖν | τῶν ὀνομαστῐκῶν |
| Dative | τῷ ὀνομαστῐκῷ | τοῖν ὀνομαστῐκοῖν | τοῖς ὀνομαστῐκοῖς |
| Accusative | τὸ ὀνομαστῐκόν | τὼ ὀνομαστῐκώ | τὰ ὀνομαστῐκᾰ́ |
| Vocative | ὀνομαστῐκόν | ὀνομαστῐκώ | ὀνομαστῐκᾰ́ |
Adjective
ὀνομαστικόν • (onomastikón)
- masculine singular accusative of ὀνομαστικός (onomastikós)
- neuter singular nominative of ὀνομαστικός (onomastikós)
- neuter singular accusative of ὀνομαστικός (onomastikós)
- neuter singular vocative of ὀνομαστικός (onomastikós)