Definify.com
Definition 2025
begünnen
begünnen
See also: begunnen
Low German
Verb
begünnen (third-person singular simple present begünnt, past tense begunn, past participle begunnen, auxiliary verb hebben or wesen)
- to begin
Conjugation
Conjugation of begünnen (class 3 strong verb)
| infinitive | begünnen | |
|---|---|---|
| indicative | present | preterite |
| 1st person singular | begünn | begunn |
| 2nd person singular | begünns(t) | begunns(t) |
| 3rd person singular | begünn(t) | begunn |
| plural | begünnt, begünnen | begunnen |
| imperative | present | — |
| singular | begünn | |
| plural | begünnt | |
| participle | present | past |
| begünnen | (e)begunnen, gebegunnen | |
| Note: This conjugation is one of many; neither its grammar nor spelling apply to all dialects. | ||