Definify.com
Definition 2025
communicativus
communicativus
Latin
Adjective
commūnicātivus m (feminine commūnicātiva, neuter commūnicātivum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | commūnicātivus | commūnicātiva | commūnicātivum | commūnicātivī | commūnicātivae | commūnicātiva | |
| genitive | commūnicātivī | commūnicātivae | commūnicātivī | commūnicātivōrum | commūnicātivārum | commūnicātivōrum | |
| dative | commūnicātivō | commūnicātivō | commūnicātivīs | ||||
| accusative | commūnicātivum | commūnicātivam | commūnicātivum | commūnicātivōs | commūnicātivās | commūnicātiva | |
| ablative | commūnicātivō | commūnicātivā | commūnicātivō | commūnicātivīs | |||
| vocative | commūnicātive | commūnicātiva | commūnicātivum | commūnicātivī | commūnicātivae | commūnicātiva | |
Related terms
References
- COMMUNICATIVUS in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)