Definify.com
Definition 2025
communicatus
communicatus
Latin
Participle
commūnicātus m (feminine commūnicāta, neuter commūnicātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | commūnicātus | commūnicāta | commūnicātum | commūnicātī | commūnicātae | commūnicāta | |
| genitive | commūnicātī | commūnicātae | commūnicātī | commūnicātōrum | commūnicātārum | commūnicātōrum | |
| dative | commūnicātō | commūnicātō | commūnicātīs | ||||
| accusative | commūnicātum | commūnicātam | commūnicātum | commūnicātōs | commūnicātās | commūnicāta | |
| ablative | commūnicātō | commūnicātā | commūnicātō | commūnicātīs | |||
| vocative | commūnicāte | commūnicāta | commūnicātum | commūnicātī | commūnicātae | commūnicāta | |
References
- communicatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Félix Gaffiot (1934), “communicatus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.