Definify.com
Definition 2025
decuriatus
decuriatus
Latin
Participle
decuriātus m (feminine decuriāta, neuter decuriātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | decuriātus | decuriāta | decuriātum | decuriātī | decuriātae | decuriāta | |
| genitive | decuriātī | decuriātae | decuriātī | decuriātōrum | decuriātārum | decuriātōrum | |
| dative | decuriātō | decuriātō | decuriātīs | ||||
| accusative | decuriātum | decuriātam | decuriātum | decuriātōs | decuriātās | decuriāta | |
| ablative | decuriātō | decuriātā | decuriātō | decuriātīs | |||
| vocative | decuriāte | decuriāta | decuriātum | decuriātī | decuriātae | decuriāta | |
References
- decuriatus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- decuriatus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- DECURIATUS in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- Félix Gaffiot (1934), “decuriatus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.