Definify.com
Definition 2025
diducens
diducens
Latin
Participle
dīdūcēns m, f, n (genitive dīdūcentis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| nominative | dīdūcēns | dīdūcentēs | dīdūcentia | ||
| genitive | dīdūcentis | dīdūcentium | |||
| dative | dīdūcentī | dīdūcentibus | |||
| accusative | dīdūcentem | dīdūcēns | dīdūcentēs | dīdūcentia | |
| ablative | dīdūcente, dīdūcentī1 | dīdūcentibus | |||
| vocative | dīdūcēns | dīdūcentēs | dīdūcentia | ||
1When used purely as an adjective.