Definify.com
Definition 2024
diminutus
diminutus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dīminuō.
Participle
dīminutus m (feminine dīminuta, neuter dīminutum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | dīminutus | dīminuta | dīminutum | dīminutī | dīminutae | dīminuta | |
| genitive | dīminutī | dīminutae | dīminutī | dīminutōrum | dīminutārum | dīminutōrum | |
| dative | dīminutō | dīminutō | dīminutīs | ||||
| accusative | dīminutum | dīminutam | dīminutum | dīminutōs | dīminutās | dīminuta | |
| ablative | dīminutō | dīminutā | dīminutō | dīminutīs | |||
| vocative | dīminute | dīminuta | dīminutum | dīminutī | dīminutae | dīminuta | |
References
- DIMINUTUS in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)