Definify.com
Definition 2025
enuntiatus
enuntiatus
Latin
Participle
ēnuntiātus m (feminine ēnuntiāta, neuter ēnuntiātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | ēnuntiātus | ēnuntiāta | ēnuntiātum | ēnuntiātī | ēnuntiātae | ēnuntiāta | |
| genitive | ēnuntiātī | ēnuntiātae | ēnuntiātī | ēnuntiātōrum | ēnuntiātārum | ēnuntiātōrum | |
| dative | ēnuntiātō | ēnuntiātō | ēnuntiātīs | ||||
| accusative | ēnuntiātum | ēnuntiātam | ēnuntiātum | ēnuntiātōs | ēnuntiātās | ēnuntiāta | |
| ablative | ēnuntiātō | ēnuntiātā | ēnuntiātō | ēnuntiātīs | |||
| vocative | ēnuntiāte | ēnuntiāta | ēnuntiātum | ēnuntiātī | ēnuntiātae | ēnuntiāta | |
References
- Félix Gaffiot (1934), “enuntiatus”, in Dictionnaire Illustré Latin-Français, Paris: Hachette.
- Meissner, Carl; Auden, Henry William (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
-
(ambiguous) the sentence, proposition: enuntiatio, enuntiatum, sententia
-
(ambiguous) the sentence, proposition: enuntiatio, enuntiatum, sententia