Definify.com
Definition 2025
glitan
glitan
Old High German
Etymology
From Proto-Germanic *glīdaną, from Proto-Indo-European *ǵʰleydʰ-. Cognate with Old Saxon glīdan, Old English glīdan, Old Frisian glīda.
Verb
glītan
- to glide
Conjugation
Conjugation of glītan (strong class 1)
| infinitive | glītan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | glītu | gleit |
| 2nd person singular | glītis | gliti |
| 3rd person singular | glītit | gleit |
| 1st person plural | glītem, glītemes | glitum, glitumes |
| 2nd person plural | glītet | glitut |
| 3rd person plural | glītant | glitun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | glīte | gliti |
| 2nd person singular | glītes | glitis |
| 3rd person singular | glīte | gliti |
| 1st person plural | glītem, glītemes | glitim, glitimes |
| 2nd person plural | glītet | glitit |
| 3rd person plural | glīten | glitin |
| imperative | present | |
| singular | glīt | |
| plural | glītet | |
| participle | present | past |
| glītanti | giglitan | |
Descendants
- Middle High German: glīten
- German: gleiten