Definify.com
Definition 2025
inducturus
inducturus
Latin
Participle
inductūrus m (feminine inductūra, neuter inductūrum); first/second declension
- about to conduct
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | inductūrus | inductūra | inductūrum | inductūrī | inductūrae | inductūra | |
| genitive | inductūrī | inductūrae | inductūrī | inductūrōrum | inductūrārum | inductūrōrum | |
| dative | inductūrō | inductūrō | inductūrīs | ||||
| accusative | inductūrum | inductūram | inductūrum | inductūrōs | inductūrās | inductūra | |
| ablative | inductūrō | inductūrā | inductūrō | inductūrīs | |||
| vocative | inductūre | inductūra | inductūrum | inductūrī | inductūrae | inductūra | |