Definify.com
Definition 2025
manducatus
manducatus
Latin
Participle
mandūcatus m (feminine mandūcata, neuter mandūcatum); first/second declension
- chewed, masticated, having been gnawed.
- eaten, having been devoured.
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| nominative | mandūcatus | mandūcata | mandūcatum | mandūcatī | mandūcatae | mandūcata | |
| genitive | mandūcatī | mandūcatae | mandūcatī | mandūcatōrum | mandūcatārum | mandūcatōrum | |
| dative | mandūcatō | mandūcatō | mandūcatīs | ||||
| accusative | mandūcatum | mandūcatam | mandūcatum | mandūcatōs | mandūcatās | mandūcata | |
| ablative | mandūcatō | mandūcatā | mandūcatō | mandūcatīs | |||
| vocative | mandūcate | mandūcata | mandūcatum | mandūcatī | mandūcatae | mandūcata | |
References
- MANDUCATUS in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)