Dutch

Noun

ontbinding f ‎(plural ontbindingen)

1. Decomposition (e.g. of organic matter or in mathematics).

   Het kadaver verkeert in staat van ontbinding.

   The cadaver is decomposing.

   De ontbinding van 46 in zijn priemfactoren geeft 2 en 23.

   The decomposition of 46 into its underlying primes yields 2 and 23.

2. Dissolution (e.g. of a legal entity).

   De ontbinding van de vereniging vond plaats in 1931.

   The dissolution of the society took place in 1931.

Antonyms

• (dissolution): stichting, oprichting, grondlegging, opening